Een (H) eerlijk dagje strand. Sonja?! Luister nou!
Het is "de tegenwind" die de vlieger eerst doet "neerstorten" alvorens hij tot grote hoogte stijgt.
Vandaag lekker even helemaal niets! ( denk ik nog). Het is een warme stralende dag. Een dagje strand staat op het program. Eenmaal op het strand aangekomen probeer ik een rustig plekje te vinden.
Ik heb er nu eenmaal niets mee als we bil aan bil liggen. Mij te druk. Dus ik loop nog een stukje door het mulle warme zand. Net voorbij het strandpaviljoen is het aanzienlijk rustiger. Het is een gezellige boel op het strand. Het heerlijke windje maakt het aangenaam toeven.
Als ik eenmaal mijn plekje heb gevonden spreid ik mijn 2 handdoeken breed uit en ga lekker liggen. Zo! Deze ruimte is vandaag van mij. Even tijd voor mijzelf om te genieten en bij te tanken. Niets moet alles mag. Wat voel ik mij rijk.
Tenminste voor heel even dan! Ik denk dat ik hooguit 5 minuten mijn ogen heb gesloten als er pal naast mijn hoofd een vlieger neer stort. (BAM) Ik schrik mij helemaal een ongeluk. Mijn adem stokt in mijn keel.
Als ik net eens even flink van leer wil trekken hoor ik een kinderlijke jongens stem vriendelijk maar verlegen zeggen: Sorry, mevrouw. Het wil maar niet lukken met vliegeren want die rottige touwtjes zitten de hele tijd in de knoop.
Hij kijkt mij aan met een blik waar ik gelijk al om moet lachen. Zo van nou, ik kan er niets aan doen dat die rot wind mijn vlieger niet in de lucht houdt. Hij heeft echt geen idee waar mijn hart nu ergens zit. Ik ook niet trouwens. Stijf van schrik ben ik.
Bloed eerlijk staat dat joch ( ongeveer 6 jaar) daar met beide zand voetjes op mijn handdoek met zijn kapotte vlieger in zijn hand. Mijn schone handdoek is nu vol zand. Maar de jongen heeft dat natuurlijk helemaal niet door. Zijn vlieger is belangrijk. Toch NIET mijn handdoek!
Ik schrok er van zeg ik eerlijk tegen het jongetje. Dat hoeft toch niet, zegt hij : Het is maar een vlieger.
Hij kijkt mij “redelijk verbaasd” aan. Hij wil maar één ding en dat is "Vliegeren" en wel zo snel mogelijk. Hij kijkt sip. Kunt U mijn vlieger maken denkt U? Ik begin te lachen. Dat weet ik niet maar kom laten we het eens proberen zeg ik. De jongen gaat gewoon lekker gezellig naast mij op de handdoek zitten en kijkt mij verwachtingsvol aan. ( wat een vertrouwen).
Nu heb ik hier en daar wel eens wat van mijn vader geleerd met vliegeren maar of ik deze kleine schat nu kan helpen? Dus ik zeg tegen mijzelf.” Logisch nadenken, Sonja. Mijn verstand zegt geen beginnen meer aan maar mijn hart denkt ach ik moet toch iets verzinnen.
Maar dan opeens alsof ik gered word door de bel, staat er een plaatje van een meisje voor mij. ( ongeveer 11 jaar).
Ik ben je aan het zoeken joh, zegt ze tegen de jongen. Waarop de jongen zegt: deze mevrouw gaat mij helpen met mijn vlieger maken. Het meisje vraagt, oh kan U dat? Nou zeg ik dat weet ik niet maar ik kan het proberen toch? Ja, zegt ze dat is waar. En hop ook zij gaat zitten naast haar broertje op diezelfde handdoek. ( Heerlijk schaamteloos, ik houd er zo van – jezelf er gewoon bij laten horen).
Diep van binnen moet ik zo hard lachen. Hoezo? Rustig dagje?! , moeten ze van BOVEN hebben gedacht, kinderen zijn toch jouw PASSIE? Nou Pak Aan 2 stuks gratis en voor niets op mijn handdoek en met zand! AANDACHT GRAAG! En Wel NU! :-))
Het meisje zegt opeens : wij zijn hier met de buren meegekomen. Kijk daar, zegt ze. En ze wijst met haar vinger naar een man en 2 kinderen iets verderop bij het paviljoen. Oh, zeg ik wat gezellig. Nou zegt ze, het komt eigenlijk omdat mijn ouders samen moeten "praten". Op een ander strand. (Oh, Ohhh denk ik).
Ze kijkt mij recht aan. Alsof ze vragen wilt “wat denk jij daarvan”? Het is stil. De kleine jongen en ik zijn nog steeds bezig de draadjes uit de knoop te halen en de latjes weer netjes in elkaar te klikken van zijn "kapotte" vlieger.
Ik kijk het meisje aan en zeg heel rustig: Nou dat gebeurd wel eens. Soms moeten grote mensen ook even samen praten zonder kinderen, toch? Dat doe ik ook wel eens hoor.
Het meisje knikt. En ik voel dat ze nog iets wilt zeggen maar ze doet het niet. Ik besluit even niet verder te vragen. Misschien is het voldoende denk ik “tegen beter weten in”. Ik ben even niet aan het werk. Ik heb immers een dagje vrij en dat wil ik graag zo houden.
Toch gebeurd het mij dikwijls dat kinderen mijn energie opzoeken en mij iets gaan vertellen wat ze dwars zit en kwijt moeten. Zomaar, recht uit hun hart. Wonderlijk is dat te noemen. Want ze weten niet wat ik doe. Ze voelen het gewoon. Ik laat het even voor wat het is. WE babbelen lekker verder met elkaar. En opeens hebben we de vlieger weer uit de knoop en gaan we hem “opruimen”.
De kleine jongen zegt : dan kan papa hem lijmen, hè mevrouw? Ja, zeg ik . Dat lijkt mij wel een goed plan voordat hij straks weer op iemand ander mans handdoek neerstort. Ik doe het geluid na en stort mijzelf naast hen op de handdoek. De kinderen moeten lachen. Ik wil ze graag een beetje afleiden van de spanning die ik bij ze voel over “hun ouders”. En ook ik wil even gewoon lachen en plezier maken.
En jij? Vraag het meisje opeens. Met wie ben jij op het strand? (lekkere wijsneus dat ze is).
Ik zeg: ik ben even rustig alleen naar het strand gegaan. Ik wilde even lekker liggen en zwemmen in de zee. Heb jij dan jouw man thuis gelaten vraagt ze heel nieuwsgierig? ( iemand die vragen stelt en hoe? ).
Ik zeg: ik “heb” nu even geen man. Hoezo niet? vraagt ze. Nou, dat weet ik eigenlijk ook niet? En ik begin te lachen. Het meisje lacht mee. Das gek zegt ze. Jij lijkt mij nou juist zo leuk. Maar misschien valt het wel tegen zeg ik tegen haar als je mij beter leert kennen. Heel puur zegt ze: daar geloof ik niets van. Waren vast geen leuke mannen zegt ze. ( de schat!)
Kom, ga je mee zwemmen? ( ik grinnik, wat houd ik toch van die spontaniteit en die eenvoud). Zullen we dat dan even gaan zeggen aan jullie buurtjes? Das goed zegt ze. Ga jij ook mee vraag ik aan de kleine jongen. Nee dat mag ik niet. Want ik heb iets aan mijn “oren”. O wat vervelend. Nee, hoor zegt de jongen. Tis toch ijskoud in het water. )
WE lopen naar de buurman met zijn 2 kinderen. Het blijkt een hele sympathieke en vrolijke man te zijn. Ik maak kennis met hem en vraag of het goed is dat ik met "haar" ga zwemmen. Hij zegt, tuurlijk leuk juist. Het is dat ik deze vlieger moet maken anders was ik ook meegegaan. De man geeft mij een olijke glimlach en knipoog. Nee, hoor veel te koud voor mij. Waarop spuit 11 zegt: ja, voor mij ook.
Het meisje pakt mijn hand en zegt, kom rennen Sonja wie het eerste bij de zee is. Pfff, dat is lang geleden. Maar ik laat mij in haar energie mee nemen. We hollen en rollen over het strand en storten ons samen in de golven. Heerlijk. Ik voel mij weer even echt kind. Jabbedabbedoe! Dit was wat ik wilde voor vandaag. Genieten en mij vrij voelen. ( Samen met haar toch leuker dan alleen )
We duiken als dolfijnen op een neer en doen heerlijk gek. We laten ons op de golven meedrijven. Lekker kopje onder. De zee gooit ons op de kant en we hebben dikke pret.
Na een tijdje ben ik moe. En ik ga even langs de kant zitten en kijk naar haar. Zij speelt nog even door en gaat dan naast mij zitten met de benen in de zee. Ze kijkt mij aan, weer met diezelfde blik, alsof ze mij iets vragen wilt maar niet durft. Ze wacht op een juist moment ook voor mij.
Wat is er vraag ik haar nu? Ze kijkt recht voor haar uit. Ze heeft het er duidelijk moeilijk mee. Zeg maar wat je dwars zit. Ik voel het al vanaf het begin.
Opeens kijkt ze mij weer recht aan en zegt: Jij moet mijn papa en mama helpen?! (Bam dat is eruit!)
Ik sta helemaal paf. Wel heb je ooit. Ik kijk haar vragend aan. Ze zegt, jij moet met ze praten. Ik vraag haar “Waarom, denk jij dat dan? Ze hebben ruzie en het komt anders niet goed. Mijn moeder is echt heel verdrietig. Maar mijn vader doet raar.
Ik ken je ouders helemaal niet waarom denk je dan dat ze juist met mij moeten praten? Dat voel ik zo, zegt ze duidelijk overtuigd. En hoe had je dat dan in gedachten vraag ik haar?
Ze zegt> nou gewoon. Jij komt vanavond bij ons eten! Ik moet lachen om dit simpel kinderlijk probleem oplossend vermogen. Gewoon open en eerlijk om hulp vragen en voelen bij wie je dat moet doen. Briljant. ( Ze is niet met mij bezig en wat ik daar van vind (h) eerlijk. wie niet waagt wie niet wint.)
Ik laat het maar even over mij heen komen. Wel schiet ik gelijk in mijn denken? Hoe moet dat dan, is dat niet een beetje vreemd, wil ik dat wel? Moet ik mij daar wel mee bemoeien? Ik word moe van mijn eigen gedachten. Daar is die handrem weer. Controle en vooral verstandig willen zijn. ( Bah).
Dat kind vraagt het toch niet voor niets! Luister nou. ( dat is mij in de afgelopen jaren wel duidelijk geworden).
Dus ik sta op en zeg kom we gaan eerst eens lekker een ijsje eten met zijn allen,goed? Eigenlijk wil ik het gewoon gezellig hebben en heb eigenlijk helemaal geen zin in het voorstel van het meisje. ( Maar iets in mij is sterker, mijn geweten dat dit meisje dit heus niet voor niets NU vraagt). Hoe bijzonder is dat. Ze weet geeneens wat voor werk ik doe. Echt Wonderlijk.
WE halen ijsjes voor iedereen en ook gaan we gezellig even bij haar buurtjes zitten. De man zegt: dit is bijzonder hoor. Want ze is eigenlijk heel erg eenkennig.
Sonja gaat vanavond mee eten bij ons thuis. Dat is toch wel goed? Ze kijkt mij aan en zegt: Ja, toch Sonja? (uhhhh)
Het is stil……
Ik merk dat ik mij heel verlegen, met deze situatie, voel. Misschien een ander keertje probeer ik nog? Ze kijkt strak naar de buurman. Sonja moet met mijn mama en papa praten zegt ze en wel vanavond.
De man kijkt mij vragend aan? Ik zeg, ja ik heb ook geen idee maar ze blijft het zeggen. Nou zegt hij , ik heb wel een idee waarom) maar dat ze dit aan jou vraagt zomaar?
Dan zeg ik: Nou ik ben toevallig Relatie Therapeut dus ze heeft intuïtief wel de goede keuze gemaakt Echt waar??! Zegt de man. Dat is ook wat! Ja, zeg ik. Echt Waar! WE lachen er samen hartelijk om.
Dat schijnt het meisje allemaal niets te interesseren. Titel of geen titel, lekker belangrijk! )
Toch probeert de man het meisje ook nog op andere gedachten te brengen. Nou misschien een ander keertje dan? Het is misschien niet zo verstandig vanavond begrijp je?
Maar het meisje is vastbesloten. Juist wel zegt ze! Het moet vandaag en Nu. Jij begrijpt het ook al niet! Ze wordt er driftig van. Ik voel en zie het aan haar. Ik besluit haar bloed serieus te nemen. ( ik vind het zo een ontwapenend kind dat mijn hart overstroomt van liefde.) Dapper is ze, bloed Dapper.
Dat mag ik niet afwijzen (haar paniek in haar stem is voelbaar)> Dus ik zeg. Het is goed hoor. Als jij zegt dat dit we dit vanavond moeten doen dan gaan we dat zo doen. Jij zal het wel niet voor niets zo voelen! Daar vertrouw ik op. Ze kijkt opgelucht en dankbaar mijn kant op.
Ik bel mama zelf wel zegt ze, tegen de buurman. Mag ik dan jouw telefoon. De man geeft twijfelachtig zijn telefoon aan haar. Ik merk dat ook hij zich zeer ongemakkelijk voelt met deze ‘vreemde situatie”. Net als ik.
Het meisje stoort zich niet aan ons commentaar uit ons “verstandige hoofd”. Haar papa en mama moeten gered zo voelt het. En wel vanavond.
Mam, ben je daar!? Haar moeder neemt de telefoon aan. Het meisje vraagt. Ben je nog op het strand met papa? Nee, zegt haar moeder. Wij zijn alweer thuis. Dan zegt het meisje , nou ik heb hier een hele leuke vrouw ontmoet, ze heet Sonja mag zij vanavond met ons mee eten? ( De slimmerd). Ik weet zeker dat jij haar ook heel erg leuk vindt, zegt ze met overtuiging.
Dan is het stil. Maar het onverwachte gebeurd. Haar moeder zegt: als jij denkt dat dat gezellig is dan neem je haar en de buurman maar mee. Dan gaan we met zijn allen pizza zelf maken. Joepie zegt ze en kijkt mij aan. Vind je dat leuk? vraagt ze. Ja, zeg ik. Als je moeder het ook leuk vindt dan is het prima. We spreken af dat we daar om 19.00 zijn.
Zie je nou wel , zegt het meisje tegen de buurman en mij. Dan kan Sonja mooi met ze praten. En dan zorg ik wel dat mijn broertje naar "boven" gaat. Ik val van de ene verbazing in de andere. Ik laat mij door haar leiden en door mijn gevoel voor haar. Want mijn verstand is allang afgehaakt. Waar ben ik nu weer in verzeild geraakt. Ik kan er wel een BLOG over schrijven.( en dat doe ik dan ook). Hoe wonderlijk het leven is als je “het leven” maar laat “stromen” en niet tegenhoudt of teveel afremt.
Ik besluit dat ik “het maar laat gebeuren”. We hebben zo’n leuke dag gehad Samen.
Het meisje vraagt of ze bij mij in de auto mag zitten. Van mij mag dat natuurlijk. En haar broertje gaat bij de buurman en zijn kinderen. Ik rijd in mijn auto achter hun aan. Mag de muziek aan vraagt ze. Ik zeg: Tuurlijk. Als ze de radio aandoet is daar het nummer:
Don't You Worry "Bout A Thing ( Incognito). ( humor dit). Nu kan ook ik ontspannen. Het voelt als "een teken" dat het goed is wat we gaan doen. En ik zing uit volle borst mee. Dat heb ik zelf even nodig. Sunny, Ontspan!
Gekkie, zegt het meisje. Maar na een paar minuten volgt ze en zingt ze ook mee en maakt dansende bewegingen op haar stoel. Als het nummers is afgelopen draait ze de radio helemaal zacht. Bloed serieus vraagt ze mij opeens:
Sonja, vind jij mij dik? Ik kijk haar met grote ogen aan? Hoe kom je daar nu opeens bij?vraag ik haar. Nou, gewoon. Omdat je mij zomaar een lekker ijsje gaf op het strand. Je hebt er nog niets over gezegd en dat wil ik graag eerlijk van jou weten. Ik ben er stil van. Dan vraag ik: vind je mij dik?
Ze moet lachen. Nee, joh gekkie! Jij bent hartstikke mooi en ik moet ook om je lachen. Daarop zeg ik: Nee, joh gekkie! Ik vind je hartstikke mooi en ik moet erg om je lachen! Ik snap niet hoe jij daar bij komt vraag ik? Jij bent toch helemaal niet dik?! Jij bent leuk! Echt ? vraagt ze, ja écht. (Alsof ik in de spiegel kijk, bizar gewoon). Haar onzekerheid is mijn onzekerheid.
Wat een (H) eerlijk kind. Waarom vraag je mij dit eigenlijk? Dan zegt ze> nou omdat mijn moeder dat steeds zegt. Dat ik niet zoveel moet "snaaien". Ze zegt dat ik een “spek buik” heb. ( pardon) En dat ik niet meer mijn korte truitje aan mag van haar.
Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Dit kind is zo puur en echt prachtig met die lange benen, geweldig gezicht met volle haardos en dan dat gevoelige buikje van haar. Maar spek en dik? ( waar haalt die moeder dat vandaan?) grrrr.....
Dan vraag ik haar: en wat vind je zelf eigenlijk? Vind jij jezelf te dik?
Dan zegt ze iets wat mij tot op het bot raakt: Nee, zegt ze. Dat vond ik eigenlijk helemaal niet hoor. Ik let er eigenlijk nooit zo op. Maar omdat mijn moeder het elke dag wel 3 keer zegt ga ik er ook steeds meer op letten. Ik raak er van in de war. Iedere keer als anderen een snoepje krijgen dan slaat ze mij over. Als ik er dan toch eentje pak, dan vraagt ze: Zou je dat wel doen? Straks vindt geen één jongen jou meer leuk. (auw).
Mijn moeder is zelf altijd aan het lijnen en met haar figuur bezig. Ze staat altijd voor de spiegel en zeurt dan wat er allemaal niet goed is aan haar. En dan zeg ik. Hou er is mee op. Wat doe jij lelijk zeg. Ik vind jou juist heel mooi.
En dan wordt ze boos. Dan zegt ze: dat kan jij nu wel zeggen maar je vader denkt daar anders over. En jij bent een kind en daarom vind je altijd je moeder mooi. Maar dat telt niet zegt ze?
Mijn vader plaagt haar vaak over haar kont en buik. Dat vind ze volgens mij zelf ook helemaal niet leuk maar ze doet dan altijd heel stoer. Ze zegt dan dat hij toch niet beter kan krijgen. Maar volgens mij doet het haar wel pijn. Anders ga je toch niet altijd op dieet?
En ik vind dat ook helemaal niet leuk want mijn moeder is wél hartstikke mooi. ( Daar is weer die onvoorwaardelijke liefde van dit kind). ( Waarom luisteren we toch niet naar ze? !)
Voorzichtig zeg ik dat ik vroeger ook werd geplaagd door mijn broers. En dat ik geen hap meer durfde te eten op het strand als iedereen een frietje of soft ijsje ging eten.
Echt waar? Vraagt ze. Ja, echt waar. Ze vonden mij niet mooi, zeiden ze. En ik was zo gevoelig dat ik er alleen maar verdrietig van werd en daardoor ging ik steeds meer eten. Soort van troost. In plaats dat ik terug schold trok ik het mij altijd heel erg persoonlijk aan. Het maakte mij heel onzeker. Ze zaten mij altijd te pesten. Het kind kijkt mij medelevend aan. Echt niet leuk, stommerds zegt ze!
En toen? Nou toen is mijn gekte geboren dat ik altijd “stiekem ‘ ging snoepen als anderen het niet zagen. Ik voelde mij altijd schuldig als ik iets at waar anderen bij waren. Tja en toen werd ik daar wel echt dikker door. Dat vond ik niet leuk.
Oh, echt? Dat doe ik ook! Precies zo. Maar het voelt helemaal niet fijn. Daarom word ik steeds stiller en verstop ik mij vaker. Ja, zeg ik dat deed ik ook. Het meisje is duidelijk opgelucht dat ik haar begrijp en ook mijn eigen verhaal met haar deel. Dan vraagt ze: en wat heb jij daar dan aan gedaan? Mijn vader heeft mij geleerd dat ik niet Alles moet geloven wat mijn broers of anderen over mij zeggen en dat ik ook gewoon eens wat terug mag zeggen. Dat ze mij alleen maar pesten zodat zij zich beter en groter willen voelen door mij juist kleiner te maken. Omdat ik betere cijfers op school haalde wilde zij mij toch ergens mee pesten.
Ik moest van mijn vader zeggen: wat je zegt ben je zelf!
Wow zegt het meisje. Dat zou dus ook best kunnen bij mijn vader en moeder. Mmm. ZE denkt zichtbaar na en zegt: ik ben blij dat je mee gekomen bent. Jij legt het zo gemakkelijk uit. Jij gebruikt tenminste niet van die dure moeilijke woorden. (lekkere wijsneus).
Hallo, mam! Dit is Sonja. Hallo Pap, dit is Sonja. Als we binnen komen zie ik een prachtig stel. Hij is bezig met de pizza voorbereiding en zij is bezig met de tafel dekken. Het lijkt of er niets aan de hand is en heel even haal ik opgelucht adem. Misschien valt het allemaal wel mee, denk ik nog.
Maar dan als ik vader een hand geef voel ik van alles. Hij is aardig maar van binnen voelt hij zich “ heel anders”. Ik voel dat hij heel erg zenuwachtig van mijn handdruk en aanwezigheid wordt. Hij kijkt mij ook zeer onderzoekend aan. Moeder daarentegen voelt meer open. Hai wat leuk dat je meegekomen bent. Mijn dochter is vol van je. Wat leuk dat jij dat zomaar doet?( uhh, ze moest eens weten wat het onderliggende motief is).
We vertellen honderd uit over ons vlieger en zwem avontuur. Haar ouders lachen hartelijk. Maar opeens wordt het meisje serieus. Als we allemaal onze heerlijke zelfgemaakte pizza op hebben merk ik aan het meisje dat ze wilt dat wij “to the point” komen. Zij heeft de regie. Echt geweldig.
Ze staat op en neemt haar broertje mee naar boven. Precies volgens plan. Wat ze hem beloofd heeft weet ik niet maar hij gaat gewillig mee. Dan komt ze weer naar beneden en gaat voor haar moeder staan . Letterlijk tussen haar vader en moeder in. Met de rug naar haar vader en haar gezicht naar moeder zegt ze:
Mam, jij moet het hele verhaal over papa en jou, nu aan Sonja vertellen. Zij kan jullie helpen. De moeder kijkt haar dochter vol respect en bewondering aan. Dan kijkt ze naar mij. Is dat zo? Ik zeg, ik heb geen idee. Maar we kunnen het altijd proberen toch?
Dan neemt haar moeder de beslissing om naar haar dochter te luisteren ( hoe bijzonder) en kijkt naar haar man. Zullen we dan nog maar even aan tafel gaan zitten en koffie drinken? Haar man kijkt met grote ogen en heeft daar totaal geen zin in. Maar hii wilt zich ook niet laten kennen want zijn dochter kijkt hem vragend aan. Dus hij gaat zitten. Het is net een film. ( het zal je toch maar gebeuren dat je dochter een wildvreemde vrouw mee naar huis neemt en zegt dat je “alles” moet vertellen aan haar.) Begrijpen doe ik het nog steeds niet. Het gaat zelfs mijn verstand te boven wat er allemaal gebeurd, als je het gewoon durft te laten gebeuren. ( Diep respect heb ik ook voor deze ouders).
De buurman schuift naast moeder aan en ik schuif naast vader tegenover moeder aan. Het meisje gaat heel wijs ook naar boven toe. En stelt al haar vertrouwen in mij , haar ouders en wat er komen gaat. Ik merk dat ik mij heel erg ongemakkelijk voel en zenuwachtig. Bang voor wat komen gaat en dat ik hen misschien niet “kan helpen”.
Moeder begint met vertellen. Ze vertelt waarom zij en haar man een heel erg serieus gesprek vandaag hebben gehad en wat haar man besloten heeft. Moeder is zichtbaar ontdaan en meer dan verdrietig. ZE zit echt stuk. Ze begrijpt niets van de houding van haar man en hoe dit allemaal zo snel heeft kunnen gebeuren. ZE heeft het niet echt zien aankomen, zegt ze.
Mijn man heeft besloten om 1 week uit huis te gaan omdat hij de spanningen thuis niet meer aan kan. Hij heeft een erg drukke baan die veel van hem vergt. Wij hebben de laatste maanden heel veel ruzie en mijn man is aan het overwegen of hij definitief wilt gaan scheiden of niet.
Hij zegt dat hij wilt gaan nadenken. Maar ik vind dat zo erg. Waarom kan hij thuis niet nadenken en wat is er nu zo erg dat hij mij en zijn kinderen zomaar opgeeft? Moeder breekt en barst plots in snikken uit.
Ik heb erg met haar te doen. Ik kijk haar aan. Het is ijzig stil. De buurman kijkt met zijn ogen naar de tafel en doet niets. Ook haar man doet niets. Haar man die aan mijn linkerkant zit. Het voelt allemaal heel vreemd en “dodelijk” ongemakkelijk voor ons allemaal.
Maar ik dwing mijzelf om stil te zijn. Om te voelen wat er nu werkelijk aan de hand is. Aan mijn linkerarm wordt het ijskoud. Een dikke muur voel ik. Ik kijk alleen nog maar naar moeder en dan pak ik na een tijdje moeders beiden handen vast. Ik leg ze over die van haar. Jeetje wat dapper ben je zeg, dat jij mij dit verhaal vertelt. Kan mij voorstellen dat dit je heel erg hoog zit en verdriet doet.
Jullie dochter heeft dit wel echt heel goed aangevoeld. Dan kijkt moeder mij vol trots aan.
Ja, ze is heel gevoelig. Al vanaf baby. Ze voelt precies hoe het met mij is. Ik kan niets voor haar ‘verbergen”. Dat hoeft ook niet zeg ik. Een kind voelt het als 2 ouders spanningen hebben. Het maakt haar ook bang. Dan laat ik moeder los en kijk opzij naar links. Jeetje wat zitten jullie in een heftige situatie. Kan mij voorstellen hoor als jij dit niet met mij wilt delen als vreemde zeg ik tegen vader.
Maar gek genoeg zegt hij: ik wil het best vertellen hoor. En dan brandt ook hij los. Dat zijn vrouw altijd zo overbezorgd is en altijd met de kinderen bezig is. Dat er weinig ruimte is om dingen samen te doen en dat ieder zijn eigen weg gaat. Dat hij het heel erg druk op zijn werk heeft en dat hij zich alleen daar maar gewaardeerd voelt. Ondanks dat zijn vrouw zegt dat hij veel weg is wil hij alleen nog maar werken. Dan zegt hij iets waar ik kippenvel van krijg: De kinderen hebben mij toch nooit nodig. Ze lopen altijd gelijk naar hun moeder. ( Auw.) Nu voel ik vader zijn pijn. Mijn vrouw is altijd de gevierde in gezelschap alsof ze alles voor elkaar heeft en alles doet voor mijn kinderen. Maar ze voelt zo "nep". Helemaal "niet echt". Je ziet nooit hoe ze zich echt voelt.
Ze wilt alles maar voor mij “oplossen” en doen.Dat voelt "verstikkend" en ik voel mij er gewoon al tijden niet meer bij horen. Het is allemaal zo saai en uitgedokterd door haar. Ze gaat vroeg naar bed en is altijd moe.
Ik ben het zat. Ik vind haar een echte controle freak en ze is super dominant. Dat vind ik zooo A sexy.
Trouwens seks hebben we ook al in geen maanden meer gehad. Ze geeft bakken met geld uit en is alleen maar met haar uiterlijk bezig en hoe ze overkomt op anderen. Maar een avondje lol en genieten samen ho maar. ( vader heeft geen idee dat hij juist moeder steeds kleiner maakt) en dat deze vrouw daarom zichzelf steeds stoerder en sterker voor heeft gedaan dan hoe ze zich werkelijk voelt. (zijn eigen gedrag werkt dus averechts, de man heeft geen idee hoe tegenstrijdig hij is en hoe onzeker hij zijn vrouw maakt).
( de man wijst zijn vingertje alleen naar zijn vrouw, wat een hoop “bagger” stort hij uit over zijn vrouw. Deze man is duidelijk gefrustreerd over iets anders: oprechte aandacht en intimiteit. Hij vecht zich een weg terug onder het verstikkende dominante gedrag van zijn vrouw en trapt haar nu letterlijk op haar ziel. Een gebrek aan zelfinzicht en vooral aan duidelijke communicatie tussen hen beiden).
Dan blijft het even stil. Jeetje dat is nogal wat, wat je zegt over je vrouw?
Heb je dat wel eens eerder zo duidelijk tegen je vrouw gezegd?
Nou ja, misschien niet ZO maar wel geprobeerd haar dit duidelijk te maken. Hoe dan vraag ik hem? ( opeens moet ik denken aan zijn dochter die zei dat hij haar moeder altijd plaagt met haar figuur – het uitdagen om meer aandacht te vragen en moeder die hem dan terug plaagt: en zegt: je kunt toch niet beter krijgen). Deze zin blijft galmen. Zou vader dit als een “uitdaging” hebben opgepakt. Omdat hij zich afgewezen voelde. De 2 verstaan elkaar duidelijk niet meer. Ze doen elkaar bewust en onbewust pijn omdat ze niet eerlijk durven zijn wat hun werkelijk behoefte nu is en wat ze echt voelen en nodig hebben van elkaar.( Ze doen zich beiden sterker voor dan ze zich echt voelen).
Dan besluit ik vader recht op de man af te vragen of er een ander in "het spel" is.
Ik vraag: ga je weg omdat je een ander hebt ontmoet. ? Zijn reactie is kil en bot. Begin jij nu ook al?
Opeens zie ik nu ook de buurman die naast moeder stilletjes afwacht op wat komen gaat , heen en weer schuiven op zijn stoel. Aha….Die weet meer.
Dan word ik iets stelliger om te kijken of ik deze man uit zijn tent kan lokken. Dus ik zeg> ik heb het gevoel dat er een andere vrouw in het spel is en dat je daarom even afstand zelf wilt nemen van jouw gezin. Misschien om zo te voelen wat jij nu werkelijk wilt en om een besluit te nemen? Zou dat kunnen? ( oh wie denk ik wel niet dat ik ben: ik zit toch niet in mijn eigen praktijk pffffff ).
Dan zegt vader: waar slaat dat dan op? Ik zeg: zodat je rustig even kunt nadenken of je jouw gezin mist en zo kun jij je wat vrijer bewegen en dingen voor jezelf op een rijtje zetten. Dan wordt de man boos. Hij zegt: je doet net of dit de waarheid is maar jij kent ons helemaal niet en ik ga nu ook niets meer met jou delen. Want jij bent "een wild vreemde". ( ik kan de man geen ongelijk geven). Wat weet jij daar nu van? Het wordt duidelijk heel heet onder zijn voeten. En nu moet hij zich groot maken om zijn eigen onzekerheid en angst om betrapt te worden, te verbergen. Ik laat hem.
Ik zeg hem heel rustig. Niets weet ik van jouw verhaal. Daarom vraag ik het je gewoon eerlijk en ik zeg je wat mijn gevoel is. Daarnaast doe ik dit al 8 jaar voor mijn werk. Ik ben Kindertolk®, Relatie-GezinsTherapeut. Dagelijks help ik mannen, vrouwen en kinderen met verschillende soorten "problemen".
Het spijt mij dat ik jouw zulke intieme vragen stel als "vreemde" hier. Maar jouw dochter heeft mij dit met heel haar hart gevraagd & toevertrouwd om dit voor haar te doen. Zij koos speciaal mij uit. En dat is vast niet voor niets. Daarom zit ik hier, uit liefde en respect voor haar. Ik luister graag naar kinderen en hun innerlijke wijsheid en gevoel.
De man is stil. Dit had hij zeker niet verwacht. Wist mijn dochter dat jij relatie Therapeut bent? ( de man is duidelijk verward logisch ook> Nee, zeg ik. Zij heeft het gewoon goed aangevoeld. Soms hoef je dingen niet te weten maar voel je gewoon wat goed is of niet. Dat kunnen kinderen vaak heel goed. (boem).
Zijn vrouw begint opeens heel heftig te huilen. Ja, onze dochter is ook bang net als ik. WE zijn bang om jou te verliezen aan een ander. Ik heb altijd zo mijn best willen doen. God, man weet je dan niet hoeveel ik van je hou!? Weet je dan niet meer hoe wij elkaar leerde kennen en hoe gelukkig we altijd zijn geweest?
Gooi je dat nu allemaal weg omdat het een jaar lang niet naar jou zin is? ( geweldig hoe moeder zich overgeeft). Maar haar man doet ijskoud en arrogant. ( hij moet zich sterk houden om zichzelf te overtuigen van zijn “gelijk”’ en keuze.) Ook hij twijfelt dat zie en voel ik. Maar hij zit er middenin. Tussen 2 vuren zegt mijn intuïtie.
Het is toch niet zo gek en ze kijkt mij aan, als er kinderen in het spel zijn, en na 15 jaar huwelijk dat er soms dingen insluipen die anders zouden kunnen? Dan loop je toch niet zomaar weg? ZE huilt en huilt. Ik wil jou en ons prachtige gezin niet verliezen. WE hebben het zo goed. Laten we er toch voor "vechten" samen. Vlucht niet in de armen van een ander. Dat lost niets op. Ik kan het niet ALLEEN.
Haar man staat op. En loopt weg van de tafel. Hij is er klaar mee. Zichtbaar aangedaan. Dit had hij nooit verwacht. ( ik weet dat dit hem tot denken zal aanzetten ook in de week dat hij afstand gaat nemen). Soms is het beter om even afstand van alles te nemen en van een afstandje te kijken en voelen.
Tegen de vrouw zeg ik: Jij kunt hem niet veranderen. Verlies jezelf niet langer en ga aan de slag met wat jij wel kunt “veranderen” aan jouw eigen gedrag? Waar komt dit vandaan? Ja, bij mijn ouders zegt ze. Die zijn ook gescheiden & mijn vader ging vreemd. Het is altijd mijn Angst ook geweest. (AHA, en nu overkomt het haar De angst om te verliezen wordt "de werkelijkheid" en misschien ook het "overspel", die ander.
Klopt het dat je zo "boven op" alles zit? En dat je hem weinig ruimte laat en nooit om hulp vraagt als het om de kinderen of thuis gaat? ZE knikt. Ja, zo ben ik . Bloed eerlijk nu. Ik ben ook altijd aan het "zorgen" en "moederen" voor de kinderen. Daardoor heb ik weinig aandacht voor mijn man. Ik hoopte zo dat hij mij een geweldige moeder en een sterke vrouw zou vinden. Maar niets van dat al. Nu "verlies" ik hem juist daardoor?
Ik wil het juist té goed doen. Ik wil het juist voor hem “opruimen” omdat hij altijd zo druk op zijn werk is . Hij verdient de meeste centjes en ik doe de rest zeg maar. Maar nu voel ik ook een onderstroom bij deze vrouw. Ze wil graag “haar best” doen en de beste zijn om de liefde van haar man te verdienen. Altijd sterk maar nooit echt kwetsbaar of zo open als dat ze nu is. Daardoor voelt ze niet echt Authentiek. En waar is de intimiteit en het samen ZIJN dan? tja dan ben ik vaak moe en wil ik vroeg naar bed want morgen is er weer een dag.
Dat is een mooie in kopper voor mij. Tja, voor mij is er morgen ook weer een dag. Ja, ja ,tuurlijk zegt ze.. ( ik heb ook even genoeg gehad voor vandaag, ik wil naar huis). En dat zeg ik ook.
Wat moet ik nu doen? Je man even laten gaan. Verlies je zelf niet langer maar pak het aan. Bel mij morgenochtend maar en dan maken we samen een afspraak en gaan we aan de slag als jij dat wilt. En mijn man dan? Die laten we even lekker. Begin maar bij jezelf.
Als ik wegga geef ik haar een dikke knuffel. Dankjewel voor jouw vertrouwen in jouw dochter en jouw openheid naar mij toe. Zet door, je doet het goed. Dan loop ik naar haar man in de gang en vraag of ik hem ook een knuffel mag geven?
Hij kijkt mij wantrouwend aan maar voelt mijn oprechtheid. Ik meen het niet kwaad met hem en dat zeg ik ook. Alles heeft een reden. Hij laat het toe als ik zeg ik kom hier niet om je "de les te lezen" maar om jullie misschien te kunnen “helpen”.
Jouw dochter vroeg mij dit. Zij heeft haar vader nodig & haar moeder. Net als jullie prachtige zoon. Dan geef ik hem een dikke knuffel en hou hem stevig vast met al mijn liefde en fluister in zijn oor: Ga niet pas je benen waarderen als je ze straks niet meer hebt. Want dan is het te laat. ( zijn vrouw kan dit niet horen).
Denk goed na voor je besluit te gaan scheiden. Loop niet weg van jouw eigen verantwoordelijkheid en wat jij zelf “beter had kunnen” doen in deze relatie. Het ligt nooit alléén maar aan die ander.
Even hebben we echt contact. Zijn muur mag even omlaag. Maar dat duurt maar heel kort. Ik ga naar huis. ( in de hoop dat deze man echt gaat nadenken alvorens hij besluit dit pracht gezin te “verlaten”;).
Eerlijk is eerlijk. Dit gaat mij ook niet in de koude kleren zitten. Het voelt niet alsof ik iets heb kunnen ‘betekenen” en of doen voor dit stel. Maar erger nog voor dat “het dappere meisje en haar broertje”.
's Avonds in mijn bed spreek ik hardop uit wat ik voel en hoop voor dit gezin. Ik vraag om hulp en bid om een wonder. De volgende ochtend vroeg belt de vrouw mij. We maken die week een afspraak. Ze werkt 4 weken keihard aan haar zelf.
Er vallen bergen kwartjes en veel angsten en emoties komen los. Ook vraag ik of ze nog een keer haar dochter wilt meenemen. Ik wil het meisje graag spreken en zeggen wat ik nu voel dat er nodig is. Eerlijk en oprecht. Zoals ze ook om mijn hulp vroeg.Nu hebben haar ouders en ik haar hulp nodig.
Als ze bij mij is zegt ze, ik voel mij zo boos dat ik er niets aan kan doen. Dan zeg ik. Jij kunt wel iets doen. Wil jij nu mij helpen?
Zoals je alles eerlijk aan mij hebt verteld zou ik graag willen dat je ook jouw waarheid gaat spreken naar jouw papa. Dat verdient hij. Kinderen zijn soms de bruggetjes die de ouder(s) weer kunnen VER-BINDEN. Net als de lijm bij de vlieger.
Hmmm…
Als je papa, per ongeluk, ziet deze week dan ga je hem vertellen wat jij voelt. Ik leg haar uit dat zij “de waarheid “ heeft en dient uit te spreken. Ik zeg; je bent zo wijs durf dit nu ook eens met je vader te delen. Hij heeft je zo nodig. Dan zegt ze maar dat durf ik niet hoor. Stel nou dat mijn ouders juist dan gaan scheiden omdat ik iets “verkeerd “zeg. Dan is het mijn schuld misschien. ( De tranen schieten in haar ogen). Wat is ze sterk.
Maar stel nou zeg ik, als jij NIETS zegt> dat ze toch gaan scheiden? zou het dan niet veel beter voelen als je gewoon eerlijk jouw waarheid & gevoel deelt en laat weten waar jij papa nu zo voor nodig hebt en hoe veel je van hem houdt en hoe erg je hem mist en gaat missen? Waarom moeten we bang zijn om eerlijk te zijn over onze echte gevoelens? Er is niemand schuldig. We hebben allemaal ons eigen gevoel en dat is belangrijk.
Tja, zegt ze. Dat ook waar. Nou ik ga het proberen. Maar ik weet niet of ik het wel kan. Waar ben je nog meer bang voor? vraag ik haar. Nou dat ik heel hard moet huilen en ga schreeuwen. Ik kan echt niet zo rustig blijven als nu met jou.
En wat geeft dat? Vraag ik haar? Nou dan vind hij mij misschien een dom en suf. ( Ha hier lijkt de kleine dame al op haar moeder). Ik leg haar dit eerlijk uit. En laat haar die spiegel ervaren en zien.
Maar het is toch gewoon jouw papa? Die houd toch van je gewoon zoals jij bent. Hij is heel trots op je hoor. Maar soms heeft hij ook het ook wel eens nodig dat je iets met hem deelt over jouw gevoel en wat jou dwars zit.
Dan kunnen wij daar als volwassen mensen misschien ook iets van leren. Anderen mensen moeten toch ook van ons weten hoe belangrijk ze voor ons zijn. Geef jezelf maar een stem. Dit deed jij ook heel dapper op het strand & in de auto naar mij toch? En ik ben geeneens jouw papa of mama.
Ik vertel haar een verhaal over dat kinderen vaak de lijm –verbinding zijn tussen de ouders. Ik laat dit aan de hand van poppetjes zien. Ik speel het na. Dat de Ouders ook iets van hun kinderen kunnen leren zoals bijvoorbeeld: “om hulp vragen” zoals dit meisje deed aan een “wilde vreemde” die goed voelt.
En dat je je niet hoeft te schamen om jouw gevoelens met een "vreemde" of "bekende" te delen als je iets op je hart hebt.
Ik leg haar uit dat haar Papa haar nu ook nodig heeft. Dat ze eerlijk mag zeggen wat ze voelt voor hem en waar ze zoo bang voor is. Dan weet Papa ook dat hij “nodig is” en dat jullie van hem houden. Heb je dat wel eens gezegd vraag ik? Nee, zegt ze. Is dat niet gek? Nee, hoor zeg ik. Waarom? Als ik zeg dat ik van jou houd vind je dat dan raar of juist fijn. Nee, juist fijn. Nou precies, waarom zou Papa dat dan niet fijn vinden van jou?
Ze begrijpt het maar vind het natuurlijk doodeng. ( Zij ziet dit als voorbeeld van haar moeder en durft nu ook niet anders meer).
Toch bemoedig ik haar in haar eigen kracht te gaan staan. Dan ziet ze een doos met kaarten op mijn dressoir liggen. Ze vraagt mag ik zo’n engelen kaart trekken. Tuurlijk.
Ze trekt de kaart: Spreek jouw waarheid. Dat werkt bevrijdend voor alle mensen betrokken in deze situatie. Ontdek dat jij iets te zeggen hebt en zeg het! ( Hoe bizar dit). Het geeft het meisje net dat laatste zetje en bevestiging wat ze nodig heeft. ( mooi).
Moeder belt mij, na nog 4 intensieve sessies zelf gedaan te hebben, spontaan op. Het is maandagochtend heel vroeg. Ze zegt, Sonja!? Sonja er is een wonder gebeurd. Dit geloof je nooit!
En dan vertelt ze wat er is gebeurd. Mijn dochter moest afgelopen vrijdag naar een verjaardagsfeestje van haar beste vriendinnetje. Maar omdat ik bij jou moest zijn heeft mijn man haar toch maar gebracht omdat zij hem dit had gevraagd zelf.
Op dat feestje waren al haar vriendinnetjes met al hun ouders die ook hun kinderen brachten. Toen de kinderen vroegen: Waar is jouw moeder eigenlijk?
Toen brak ze waar iedereen bij was. Ze schreeuwde. Mijn moeder is in Therapie want mijn ouders gaan SCHEIDEN. Ze heeft geschreeuwd dat ze wilde dat haar vader weer thuis kwam wonen en dat ze hem zo nodig heeft en niet wilt dat haar ouders gaan scheiden. En dat ze niet weet hoe het nu verder moet.
Mijn man schaamde zich de oren uit zijn hoofd omdat iedereen hem aanstaarde. Mijn dochter wilde toen naar huis en in de auto hebben ze samen alles besproken. Ze heeft alles gezegd wat op haar hartje ligt. En dat heeft mijn man doen besluiten om “Thuis “ te komen. Hij wist niet dat ze hem zo nodig had.
Vanochtend vroeg kwam mijn man naar ons huis en heeft gevraagd of hij weer thuis mocht komen bij ons. Ik kon mijn oren niet geloven. Hij zei dat hij de meest stomme fout had gemaakt in zijn leven door niet ook met zijn kinderen te praten. En dat hij niet wilde eindigen zoals “onze ouders” en dat hij ook bereid is om mee te komen naar jou toe. Hij wilt het echt proberen. Is dat niet fantastisch.
Ik kan mijn oren niet geloven! Dit had ik niet verwacht. Geweldig zeg!
Op lang aandringen van mij heeft hij bekend dat hij wél een korte verhouding heeft gehad, zegt ze, en dat hij daarom moest nadenken buitenshuis. Want ook die vrouw trekt aan hem, zoals jij al dacht. Zij heeft geen kinderen maar hij wel. Dat besef kwam nu pas voor hem. Ook omdat jij had gezegd : denk erom als het een vrouw is zonder kinderen dan lijkt het allemaal “makkelijker” maar hoe zou het zijn als zij nu de 2 kinderen van een ander erbij krijgt.
Hij vertelde dat hij pas zag wat hij aanrichtte toen zijn dochter zo hartverscheurend begon te brullen in bijzijn van iedereen. Dat ze hem had vastgehouden in de auto en geknuffeld en gehuild dat ze hem zo miste en dat hij naar huis moest komen. Dat ze zoveel van hem houdt. Het had hem zo geraakt.
( Ik ben er helemaal stil van). Het raakt mij diep. Dat dit mooie kind zo dapper is geweest om al haar gevoelens eerlijk te delen. Haar waarheid en liefde.
Wat moet ik nu vraagt moeder? Dan zeg ik? Wat wil je nu? Je moet niets?
Nou ik wil wel heel graag samen door met mijn man. Maar dit kan ik niet zomaar even wegwuiven.
Nee, dat begrijp ik en dat hoeft ook niet. Ik wil dan samen met hem in Therapie omdat ik denk dat we beiden iets dienen “onder ogen te zien” , veranderen en uit te spreken naar elkaar. Ik wil weer in een echte verbinding met mijn man zijn. Toch heeft dit mij onzeker gemaakt. Dan zeg ik> was je dat niet altijd al?
Was je niet altijd al bang om “hem te verliezen” en ging je je daarom zo “gek” gedragen. Zo je best doen om zijn liefde te verdienen? En juist daarom verloor je hem. Door jouw eigen angst en onzekerheid. En juist door jouw "gekke" gedrag werd jouw man ook onzeker van jou. Hij wist niet meer wie je echt bent. Nu heb je "NIETS “voor” hem gedaan maar aan jezelf gewerkt en kijk eens wat er gebeurd.
Dan moet ze lachen. Ja, dat is best gek eigenlijk. Ik was er altijd al bang voor en nu is het gebeurd. Precies zeg ik. Alsof hij is gaan uitvoeren waar jij bang voor was. Nu heb jij jouw ergste angst onder ogen gezien.
Maar als jij onderdeel bent van dit probleem dan ben jij zelf dus ook onderdeel van de oplossing. Niet meer wegrennen, niet meer “vechten” en zo "je best doen", niet meer verstoppen maar nu eerst jezelf leren liefhebben en daarna ook écht die ander.
Als je je zelf niet langer verliest in de ander dan kom je terug in jouw Ware Hart en dat zit vol liefde, kracht, energie en warmte. Dan kun je dit “vrijgeven”. Een goede relatie begint echt bij jezelf.
Je kunt een ander niet "bezitten" en "verstikken". Dat heet Emotionele Afhankelijkheid en is gebaseerd op Angst niet op Pure Liefde.
En natuurlijk geldt dit ook voor jouw man. Hij zocht het buiten zichzelf die warmte, liefde, kracht en warmte. Een vlucht weg van zichzelf in de armen van een ander. Maar de leegte & zijn Angst bleef. Vandaar dat hij het zo’n moeilijke beslissing ook vond.
Diep van binnen weten we dat we "op de vlucht" zijn voor onze eigen Liefde & Kracht. We verliezen onszelf liever in die ander en geven anderen de schuld van ons ongelukkig zijn. Maar deze opvulling is maar tijdelijk wat we “zoeken”. Uiteindelijk zoeken we alleen maar “onszelf” in de ander. Maar dat blijkt veelal een onmogelijke taak. Totdat we onszelf vinden en voelen wie we werkelijk zelf zijn, zonder die ander. DE liefde zelf.
Moeder is opgelucht. Wat fijn dat je het zo simpel uitlegt en ziet. Dat geeft mij kracht en hoop. Dankjewel voor jouw liefde en hulp. Dan zeg ik: bedank jouw dochter liever, als zij niet zo dapper was geweest om dit tegen mij op het strand te zeggen dan hadden wij elkaar nooit ontmoet )
Jouw dochter is wijs en heel gevoelig. En Stop er alsjeblieft mee om haar “dik” te noemen en kleiner te maken dan ze is.( Dit laatste kan ik niet laten). Oh ,zegt moeder heeft ze dat tegen jou gezegd dan? Ja, zeg ik. Ze voelt zich zo "klein" daardoor. Maar jouw dochter is groots en mooi en dapper. Dat zie je nu maar weer. En dat gevoelige randje buik vet en snoepen dat komt omdat ze stress heeft van jullie ruzies en spanningen. Ze zit in de bloei en groei van haar leven. Reageer je stress niet op haar af. Want jij weet zelf ook wel hoe dat voelt toch? Ja, zeker zegt ze. Ik schaam mij dood nu je dit zo zegt. ( dat begrijp ik)
Dat maakt onzeker. Juist. Dus creëer nu niet diezelfde angst bij jouw dochter als die bij jou gezaaid is. Nooit goed genoeg. “ Laat” haar Schitteren en gewoon haar zelf ZIJN. Liefde hoeft zij niet “te verdienen” en jij ook niet. Dan zul jij ook stralen. Zij is de kleine jij. We hangen op.
Maar dan belt haar dochter terug. Ze zegt: Sonja ik heb het gedaan. Mijn waarheid gesproken tegen mijn vader. En hij komt weer thuis wonen. Fijn hè! De tranen stromen nu over mijn wangen. Het raakt mij diep. En ik laat het gebeuren. Lieverd, hakkel ik, ik ben zo blij voor je. Wat ben je dapper geweest. Huil je vraagt ze?: ja, zeg ik . Van vreugde. Wat ben ik blij dat ik jou mocht leren kennen.
Ik jou ook zegt ze. Jij bent onze Engel. En jij de mijne zeg ik. Tot gauw zegt ze. Dikke lieve kus, Smak. We hangen op. Moe maar voldaan.
Er glijdt ook een grote spanning van mijn schouders af. Wow wat een avontuur. En dit heet “LEVEN”.
Niets te netwerken en uitleggen wat je doet. ( wat zwaar vermoeiend is omdat je dit niet zomaar even uitlegt ) Want dat gelooft toch geen hond. Tenzij je er gewoon deelgenoot van bent en dit samen mag ervaren.
Gewoon plezier maken en onderweg ben je “dienstbaar “ aan HET LEVEN ZELF en word je beloont op manieren die het verstand voorbij gaan. Overvloedig is de liefde en de rijkdom van ons hart. Als we het maar laten "stromen" dan ontvang je al ALLES wat je nodig hebt. Onvoorwaardelijke liefde. De rest volgt dan vanzelf.
(S) Amen.
I believe the Children are OUR Future,
Teach them WELL, and let them LEAD the WAY!
Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer.
Comments