Komt een jonge dame bij de Therapeut (33 jaar).
Help!? Ik kan er niet meer tegen!
ik ben 33 jaar oud en echt aan het einde van mijn Latijn.
Eigenlijk moet ik toegeven dat ik zelf geen antwoorden meer heb. Wie ben ik eigenlijk? Ik kan het even niet meer zelf “oplossen”! Ik voel mij moe gestreden, onrustig, eenzaam, boos en verdrietig tegelijk. Ik wil iets “DOEN” maar ik weet niet meer wat? Het verward mij enorm. Ik ben zakelijk super succesvol en toch ben ik niet écht gelukkig.
Na veel weerstand en het bedenken van 1000 excuses om vooral géén hulp te zoeken besluit ik toch hulp te vragen bij een maatschappelijk werkster die al 25 jaar in het vak zit.
Als ik aanbel dan doet er “bijna” een hoog bejaarde vrouw open. Totaal tegen mijn verwachting in. Want aan de telefoon had ik mij een heel andere voorstelling gemaakt van haar.
Meteen zegt mijn verstand, zit ik hier wel goed? Is ze al gepensioneerd of zo? Ze doet de deur maar half open. Ik zeg, “hallo” ik ben Sonja. Ik heb om 16. 00 uur een afspraak met Nel, bent U dat?
“Hallo” zegt de vrouw, met grijze knot en streng brilletje. Dat weet ik, ik ben Nel. Hoe laat is het nu? Ze kijkt mij vragend aan? Ik kijk op mijn horloge en zeg: uh, ja 16.15 uur. Precies zegt ze. Dus wat kom je doen?
Ja, wat denk je zelf ( denk ik). :-))
Direct begin ik natuurlijk met tal van excuses: Nou ja , ik kom helemaal vanuit Nijmegen en ik kon dat niet precies uitkienen met al dat verkeer. Ik hoop op wat begrip? Ze kijkt mij aan en trekt haar linker wenkbrauw omhoog. (Grappig, dit deed mijn vader vroeger ook als hij ons streng en serieus toesprak als hem iets niet beviel) .
Wat denkt die “ouwe heks” wel niet. (ze is toch mijn vader niet). Weet ze wel hoe druk het is op de weg & op mijn werk?! Hoeveel moeite ik heb gedaan om hier te komen?
Heel kort en direct zegt de oudere vrouw. Niets mee te maken met al jouw excuses. Jij bent hier voor jezelf. En niet voor mij. Volgende keer ben je op tijd. Dit is mijn tijd en die van jou. Als jij jezelf en mijn tijd niet serieus neemt dan kun je beter niet meer komen. Ik doe dit niet voor het geld. Dit is hoe ik werk.
Tsssss….
Wat een takkentrol zeg. Ik voel mij klein worden en rood. Van binnen kook ik zo wat. Bijna 3 uur sturen en dan krijg je zoiets.? Ik vond het nog knap van mijzelf 15 minuten te laat. Das toch niets?!
Mijn Ego en Weerstand zijn huizenhoog. En toch diep van binnen roept mijn geweten en dat rottige eerlijke stemmetje “ze heeft gelijk” Ik had eerder moeten vertrekken. Maar het was ook zo druk op de zaak. Een slecht excuus. Heb respect voor andermans tijd leerde mijn vader mij al jong. Maar dat was ik een beetje verleerd na al die tijd. Eerlijk is eerlijk.
Ik besluit daarom te buigen en mijn Ego en trots in te slikken. Ik heb immers niet voor niets 3 uur hier naar toe gestuurd. All the Way is wat ik NU WIL. Nu ik eindelijk besloten heb om om hulp te vragen moet ik dit maar op de koop toenemen. ( ik schakel snel).
Dus ik zeg, “sorry dat was niet mijn bedoeling”. Ik wil mijzelf en mijn therapie graag serieus nemen en U dus ook. Ik zal volgende keer op tijd zijn en anders bellen. Dan opent ze de deur en ik mag naar binnen. ( ik heb mijn eerste test doorstaan, zo voelt het. ) Ik ben niet meer gewend dat iemand anders autoriteit is. Maar mijn verstand maalt op volle toeren verder. Koud en afstandelijk voelt ze. Bahh. Ik had gehoopt op een beetje begrip en een warm bad. Niets van dat al.
Ze neemt mij mee naar een donker kamertje in haar bejaarden flat. Mijn verstand is continue bezig met “oordelen”. Wat doe ik hier? Het ziet het er niet professioneel uit en wat een vervelend mens.
Liefde en zachtheid had ik verwacht. Dit toch niet?!
Met minachting in mijn stem zeg ik, is het hierrrr??
Dat ziet er niet heel erg professioneel uit. Ik had mij iets heel anders voor gesteld. Wat is het hier donker. Het blijft ijzig stil. Nel, is in de keuken. Ze heeft mij vast niet gehoord?
Als Nel later dit kamertje ook binnen komt zet ze een pot thee met heuse theemuts neer. ( Van binnen moet ik lachen). Dit is 1 grote vergissing. Ik zit potverdrie bij een Oma, op 6 hoog om mijn hart uit te storten? Zie je wel, ik had gewoon niet moeten gaan.
Maar dan zegt ze: het gaat hier niet om “die buitenkant” maar om de “inhoud” zullen we maar zeggen. Zullen we dan maar gewoon beginnen, Sonja.
Ze zet mij gelijk even met beiden beentjes op die keiharde grond. Boem. Zij heeft hier de touwtjes in handen en niet ik. Deze dame is niet makkelijk van haar stuk te brengen en heeft duidelijk vertrouwen in haar eigen aanpak. Ik ( nog) niet.
Haar eerste vraag zal ik nooit meer vergeten: Weet je wat jij hier komt doen?
Nou ja? Tuurlijk weet ik wat ik hier kom doen. ( wat een domme vraag zeg). Ze zegt> ik wil geen verhalen. Ik wil de kern. Ik wil van jou in paar zinnen horen waarom je juist NU naar mij toe komt . Jouw druppel zeg maar.
Ik zeg> ik kom hier omdat ik sinds een aantal jaren steeds meer ruzie met mijn moeder heb. Ze heeft veel kritiek op wat ik zeg & doe en ik begrijp niet waarom? Ik kan er echt niet meer tegen. Nu hoop ik dat U mij inzicht kunt geven wat ik “verkeerd” doe? Ik heb echt van alles geprobeerd. Maar het is nooit goed.
Ze is stil en ik krijg een liefdevolle blik van haar met een grote glimlach. Ze is één en al rust. Ze gebruikt de stilte. Een en al Charisma & Kracht.
Dan krijg ik een groot compliment. Wat goed & duidelijk verwoord. Fijn dat je dat helder hebt voor jezelf. Dat is meer dan 50 procent gewonnen van jouw therapie. Jij bent lang niet gek. Nou dat vind mijn moeder anders van wel hoor.:-))
Ik begrijp er nog niets maar dat compliment doet mij toch heel erg goed. Dat is lang geleden. Misschien is ze toch zo “slecht nog niet”. ( denk ik).
Dan vraagt ze hoeveel afstand voel je tot je moeder. Als je jouw moeder, in deze ruimte, op een stoel zou zetten waar zou je haar dan neerzetten ?
Wat een rare vraag denk ik.
Maar ik denk na en zeg een beetje lacherig> Heeft U ook een groot balkon? ( Diep in mijn hart moet ik lachen om mijn eigen gekke uitspraak). Het is grappig en verdrietig tegelijk. Maar wel mijn eerlijke waarheid en dus gevoel.
De vrouw kijkt mij aan, nog steeds met diezelfde blik van compassie. Ze is vol concentratie. Dan zegt ze, Jeetje Sonja daar schrik ik echt van. Dat is ver weg hoor. Je meent het he? Ja, duhhh…tuurlijk. Ben hier niet voor niets.
Ze staat op en geeft mij een lege stoel. Hier zegt ze, ga die stoel maar op het balkon zetten. En kijk hoe dat voelt voor jezelf.
Ik kijk haar aan en denk dat ze een grapje maakt. Dus ik lach. Maar de vrouw is bloed serieus. Hier, ga maar naar mijn balkon en zet die stoel daar neer. Dan is ze stil. Er is niets tussen te krijgen.
Schoorvoetend ga ik met die stoel naar het balkon. Ik schaam mij kapot ik moet eerst haar hele huis door. Wat een dom gedoe allemaal zeg. Maar toch doe ik nu gewoon wat ze zegt. Het is ijskoud buiten en het voelt heel gek omdat ik besef dat dit precies is wat er is.
Als ik de stoel op het balkon neerzet zeg ik lacherig: zo Ma, ga jij hier zelf maar eens even in de kou zitten. Het voelt zwaar als ik "mijn moeder" over die drempel naar buiten til. Maar als ik haar daar neerzet. Voel ik gelijk "opluchting".
Bij het teruglopen aarzel ik, zal ik de balkondeur sluiten of open laten? Ik sluit de deur. Een heel gek gevoel bekruipt mij. Mijn hele lichaam reageert. Als ik de deur dicht trek. ( dit mag eigenlijk niet van mijzelf en toch doe ik het! ). Het voelt gek genoeg GOED. Nel heeft gezegd voel of het klopt en laat je gevoel spreken. Dat doe ik. Een bizarre ervaring.
Als ik weer in dat kleine donkere benauwde kamertje terug keer nipt Nel rustig van haar thee.
Zonde van mijn geld denk ik nog. Maar natuurlijk durf ik niets te zeggen. Dat veroordelen gaat maar door. Het lijkt wel alsof ik dat “veroordelen” nodig heb om mij sterk "te houden" tov haar.
Als ik ga zitten vraagt Nel, Sonja, wat doe je eigenlijk voor werk. Vol trots vertel ik haar dat ik Internationaal Inkoper van mode accessoires ben en dat ik de hele wereld rond reis. Ik ben er duidelijk vol van. Het is ook een geweldige baan. Het geeft mij weer even een sterk en goed gevoel over mijzelf. Wow, zegt Nel dat klinkt erg avontuurlijk en geweldig zeg. Je straalt er helemaal van.
Maar opeens zegt ze: en hoe voelt dat nou voor je dat je moeder buiten in de kou zit terwijl wij hier samen zitten te praten over jouw mooie werk. Ze kan dit nu allemaal niet horen? Voelt het goed voor jou dat ze dit niet kan horen?
Direct in de Roos, recht in mijn hart. Even probeer ik mijn emotie weg te slikken en flink te zijn maar dan begin ik onbedaarlijk te huilen. Ze laat mij lekker gaan. Heerlijk. Dat lucht op. Hortend en stotend vertel ik haar. Afschuwelijk vind ik dat. Het voelt heel raar maar ik ben haar kritiek en lelijkheid zo zat! Ze klaagt alleen maar dat ik er nooit ben en dat ik beter voor haar en mijn oma moet zorgen. Dat ik teveel verjaardagen mis etc. Ze is nooit eens enthousiast voor mij.
Ik begrijp het ook niet. Waarom is mijn moeder toch altijd zo kritisch en lelijk naar mij toe? Waarom luistert ze niet ook eens naar mij en neemt ze mij niet serieus. Ze zegt dat ik verantwoordelijk ben voor haar ziekte en dat als ze dood gaat dat dit mijn schuld is. Niet die van die man. Ze zegt ook de hele tijd dat ik gek ben en vreemd in elkaar zit? Dat doet mij zoveel pijn. Ik begrijp niets van haar.
Dan zegt Nel, oke, stop. Draai het nu eens om? Ik snap er geen bal van wat ze bedoelt. Hoezo, vraag ik?
Vervang “mijn moeder” eens door “ik”. En lees dan nog eens deze paar zinnen opnieuw. Ik heb ze voor jou heb opgeschreven. Hier. Hardop graag lezen zegt ze.
Ik begin: Waarom ben ik toch altijd zo kritisch en lelijk naar mijzelf toe?
Waarom luister ik niet ook naar mijzelf en neem ik mijzelf niet serieus? Ik zeg dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn “ziekte” en dat als ik “dood” ga dit mijn “eigen schuld” is. Niet die van mijn “man” ( of mijn vader) Ik zeg ook de hele tijd tegen mijzelf dat ik “gek” ben en “vreemd” in elkaar zit. Dat doet mij zoveel pijn. Ik begrijp niets van mijzelf.
Wow! Die komt binnen. Ze laat mij de vertaling naar mijn binnenwereld maken. ( Ze legt uit hoe dat werkt).
Waarom doe ik dan zo tegen mijzelf? Herken je het, vraagt ze.
Helemaal versuft zeg ik: “ja, heel erg.
Wat ben jij “lelijk” en kritisch naar jezelf toe he, zegt ze. Poeh. (Wat een harde waarheid om te horen en onder ogen te komen ) Maar kloppen doet het zeker.
Voel je je schuldig misschien vraagt Nel dan? En na een lange denk pauze herken ik het “schuldgevoel” en de machteloosheid dat ik mijn vader niet heb kunnen “redden” helpen. Maar nu ook mijn moeder niet gelukkig kan maken zoals mijn vader dat wel kon. Ik wilde mijn moeder graag weer gelukkig zien met een leuke man maar niet met deze "botte boer" met als zijn sekistische opmerkingen. Waarom luistert mijn moeder nu niet naar mij?
Dan zegt Nel opeens, Sonja je bent goud eerlijk. Wat een mooie eigenschap. Weet je dat wel?! Dan begin ik nog harder te huilen. Het is allemaal zo verwarrend. Je hebt teveel verantwoordelijkheid gevoeld en dat is je kracht maar ook je valkuil zegt Nel.
Wie draag je nog meer allemaal met je mee? Hoe zijn jouw relaties met mannen tot op heden?
En opeens zie ik die spiegel zo duidelijk. Juist ja, waardeloos. Die draag ik ook. Terwijl ik eigenlijk ook zo graag eens gedragen wil worden. Ik volg gewoon mijn moeder en denk “ niets waard te zijn”. Ben al blij met een aai over mijn bol en neem steeds met minder genoegen. Omdat ik mijzelf “nooit goed genoeg vind”. Ik moet duidelijk “hard werken” om de liefde van de ander te verdienen. Het gaat ook steeds mis. Ze roepen ook altijd dat ze mij te lief vinden? Maar dat heb ik nooit gegrepen. Hoe kun je nu te lief zijn?
Dan vraagt ze: Sonja wat mis je zo?
En dan roep ik: mijn vader, mijn vader, mijn vader. Ik mis mijn vader zo. Zijn liefde, zijn steun, zijn kracht, zijn humor, zijn rust. Waarom ging hij zo plotseling DOOD? Waarom is er niemand die mij steunt, waarom mocht ik geen afscheid meer nemen? Ik was pas 16. En Ik hield zoveel van hem. God zoveel. Waarom moest ik hem nou verliezen. En nu ook nog mijn moeder? Het voelt zo oneerlijk. Ik voel mij zo machteloos!
Het lucht mij enorm op dat ik even niet meer sterk hoef te zijn. Ik gooi het er allemaal uit. Ze laat mij snikken zonder mij te troosten. Ik voel haar liefde en mededogen. Wat heerlijk om mij “over te geven” aan mijzelf en aan haar. Het mag er allemaal zijn van haar. Zovelen vragen & onzekerheden in mijn hoofd.
Heb je nog broertjes of zusjes vraagt ze, ja 3 oudere broers maar die waren al het huis uit. Naar hun steun konden wij beiden ook fluiten. Ik bleef met mijn moeder "alleen" thuis. Maar mijn moeder kon “ niet alleen zijn” en dus heeft ze vrij snel een andere man gekozen die zelf ook niet alleen kon zijn. Daar heb ik echt nooit iets van begrepen.
Echt een “botte boer” & helemaal niet goed voor mijn moeder. Helemaal niet zoals mijn vader. Ik snap er helemaal niets van. Ze is heel snel bij hem “ ingetrokken”. Terwijl ze de dood van mijn vader helemaal nog niet goed had verwerkt.
En jij dan? daar is weer die spiegel. Nee, ik heb dit ook helemaal niet goed verwerkt dat blijkt nu wel.
Nel vraagt door: en wat deed dit dan met jou, waar bleef jij dan? Dan ben ik stil. Nou thuis gewoon ik DACHT opgeruimd staat netjes. Het rijk alleen. Want van die vent krijg ik echt de bibbers. Wat had ik mijn moeder graag weer een lieve, goede, krachtige gentleman gegund. Maar niets van dat al.
Dat vroeg ik niet zegt Nel, streng nu. Hoe VOELT dat je moeder je in jouw eindexamen jaar “ALLEEN” liet en voor die “botte boer” koos in plaats van voor jou als dochter?
En dan opeens valt het kwartje. “in de steek gelaten door mijn moeder” ? vragend kijk ik Nel aan? Vraag je dat nu aan mij? vraagt Nel. Het lijkt net zegt ze: of jij dat niet “zo mag voelen” van jezelf.
Ik neem de tijd en dan zeg ik. Nou dat klopt wel wat je zegt. Ergens begreep ik haar beslissing wel met mijn verstand. Maar mijn hart voelde dus iets heel anders hierbij. Ja, zegt Nel. Precies en dat is helemaal ok. Jij hoeft niet altijd alleen maar rekening te houden met jouw moeders gevoelens.
Vertaal die zin ook maar eens op diezelfde manier zegt ze: Ik voel mij in de steek gelaten door ( mijn moeder) mijzelf. Dat komt hard aan. Want eigenlijk is het zo. Maar hoe is dat dan mogelijk?
Als je naar de ander "toegaat" dan ga je altijd een beetje bij jezelf vandaan. En als dit teveel gebeurd dan raak je dus jezelf kwijt. Dat is gebeurd. Als je bang bent om de ander te verliezen? Zul je uiteindelijk jezelf verliezen.
Dan zegt Nel, Sonja wat ben jij gaan doen om de liefde, bevestiging en aandacht van je moeder te krijgen nadat zij jou “ook verliet”?
Ik ging erg mijn best doen om haar liefde terug te “verdienen”. Door aardig voor haar te zijn en haar te gaan "helpen". Ik cijferde mijzelf totaal weg. Iedere dinsdag en woensdag kwam ze thuis en klaagde steen en been over die man. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Ik sliep er gewoon niet van. Want ik zag en hoorde aan haar dat ze helemaal niet gelukkig was met die man. Ze ging er steeds "ouder" en "slechter" uitzien. Waarom ging ze niet bij hem weg? Elk weekend ging ze toch weer naar hem toe. Zij was het kwijt maar ik sliep er toen niet van.
Ze luisterde nooit. Het waren alleen maar KLAAG Verhalen. Iets veranderen deed ze niet. Al die jaren. Het was mij echt veel te zwaar. Ik heb echt van alles geprobeerd maar ze werd alleen maar boos op mij als ik zei dat ze beter Thuis kon komen wonen weer. Iets in mij mocht haar niet in de steek laten. Ik vond het gek en had ook wel medelijden met mijn moeder, ze was toch meer waard dan dit?
Maar je vergat jezelf, zegt Nel dan. Wie had er nu haar vader verloren? En Wie werd er in de steek gelaten voor een “nieuwe “ man ? Wie moest zichzelf leren redden? En wie was er hier het kind? Wie kon er niets doen aan het verleden van jouw moeder?
Ik , zeg ik. Ik ben meer waard! Precies. Ik ben er stil van. Zo had ik het nog nooit bekeken.
Dat is het gene wat je zo teleurstelt lieve Sonja . Het maakt je “onbewust” boos dat je moeder je in de steek heeft gelaten en steeds weer voor haar zelf kiest en haar leven. Jij begrijpt dit maar niet. (ergens diep in mijn hart begrijp ik het wel. Mijn moeder had echt geen leuke vader & moeder en ik wel tot 16 jaar).
Mijn moeder wilde dat “een man “ deze leegte voor haar zou blijven opvullen. Maar helaas. Er komt voor ons allen een moment dat we teruggeworpen worden op ons DIEPSTE ZELF ALLEEN om onze EIGEN PIJN te voelen. Het is tijd dat jij dit ook gaat leren. Jij kunt je moeder niet meer veranderen. Maar wel de manier hoe je met jezelf en haar omgaat en hoe je zelf gaat kijken naar “Jouw (Over) Leven “. Doorbreek dit familie patroon nu. Vind je "Eigen Waarde".
Dus stop je energie nu maar eens in jezelf en jouw leven. Leer grenzen trekken en leer nu een liefdevolle vader en moeder voor jezelf te zijn. Onafhankelijk. Anders blijf je bang om “iets buiten jezelf” te verliezen. Die Angst is zo groot bij jou dat je daardoor koste wat het kost vasthoudt aan "de ander" buiten jou.
Kennelijk heeft je moeder meer behoefte aan die man dan aan jou? En dat mag je leren accepteren. Leren Loslaten uit liefde. Want je doet jezelf heel veel pijn nu. En natuurlijk mag dit verdriet er zijn. Want dit doet ook pijn.
Dat is wat je hier gaat leren. Anders blijft “het leven” je teleurstellen. Zij kiest ook voor haarzelf en haar leven en haar geluk. Nu ben jij aan de beurt om hetzelfde te doen. Maar je blijft “hangen” in oude pijn wat jij niet kunt “fixen” of oplossen voor de ander. Zo stel je jouw eigen “leven en geluk uit”. Zo blijf je je “KLEIN” voelen. ( Een slachtoffer). Jouw Toekomst ligt voor je, Sonja. Sta op.
Jij zoekt nog de bevestiging en goedkeuring bij jouw moeder omdat je jouw vader hebt verloren die jou dit wel gaf. Laat al die verwachtingen en oordelen los. Wat jou moeder zelf niet kreeg gaat ze jou ook niet geven. (Auw, deze waarheid was pijnlijk & verdrietig om zo duidelijk te horen en voelen).
En leer goed voor jezelf te zorgen, jezelf serieus te nemen, jezelf aandacht te geven, jezelf te bemoedigen, jezelf te steunen, jezelf lief te hebben, jezelf te vertrouwen dan pas die ander. Leer onderscheiden wat van jou is en wat van de ander?
Een ander kan dit echt niet voor jou doen zolang jij dit zelf niet eerst kan. Dit heet “Volwassen “ worden. Leer jezelf opvoeden en wordt de beste versie van jezelf waar jij zelf heel blij van zult worden. Dit bepaal jij zelf. Leer je eigen beste partner, vriendje te zijn. Makkelijk gezegd maar hoe doet je dat dan?
Daar gaan we de komende weken aan werken. Stap voor Stap naar een beter zelf beeld. Jezelf ruimte geven en aandacht, jezelf leren waarderen & accepteren. Niemand kan dit voor ons doen alleen wijzelf. Heel ons leven zoeken we buiten onszelf naar “de Ware Liefde”. Maar deze zit gewoon in ons EIGEN HART.
Dat maakt veel mensen moe, teleurgesteld, onrustig, boos en verdrietig. Omdat we het nooit in die ander zullen "vinden" als we ons eigen hart niet echt “leren kennen” & liefhebben. Want die ander kun je “verliezen” Sonja. Dit heb jij meegemaakt. Die ander “is tijdelijk” maar jij bent permanent met jezelf. Dus verlies jezelf niet langer in de ander. Tenzij je eenmaal weet wie je bent en wat jou kracht is alleen.
Ik ben er stil van. Zoveel liefde en wijsheid van deze “ouwe Oma”. Ze geeft mij een lieve dikke knuffel en aait mijn wang. Ze zegt< ik ben moeder van 5 dochters en ook ik deed het niet altijd goed. Het is niet makkelijk als Ouder om toe te geven dat je steken hebt laten vallen. Ik maakte ook grote fouten maar ik heb er van geleerd. Het maakt ons menselijk. Jij mag ook fouten maken, net als je moeder. WE zijn hier om te leren. En Ik hoop voor jou dat je moeder ook haar eigen "tekortkomingen" zal gaan inzien.
Maar jij hebt in ieder geval gekozen voor groei. Je bent een vlotte leerling. Want ik voel dat je graag wilt en heel eerlijk naar jezelf durft te kijken. Met 10 sessies ben je echt veel dichter bij jezelf. Heb geduld en liefde voor jezelf.
Vind je eigen weg en koers lieve Sonja. Het zal je lukken. Dan staat ze op en “duwt” mij bijna de deur uit. ( ja haar zetje in de rug had ik letterlijk nodig om verder te groeien). Ja, de volgende staat voor de deur zegt ze. Daar is het ijskonijn weer. Maar nu begrijp ik het en lach erom. Ook zij is maar mens en heeft begrip en grenzen nodig.
In mijn auto kan ik niet geloven wat ik zonet allemaal heb gevoeld en beleefd. Ik hoef niets te “op te lossen” met mijn moeder. Alleen maar met mijzelf. Dat geeft rust en kracht. Het voelt lichter. Ik grinnik. Wat een( h) eerlijk gek mens.
Trots ben ik dat ik al mijn eigen weerstand en vooroordelen heb overwonnen over deze “EUCALYPTA” in mijn hoofd. ZE is gewoon mens net als ik en mijn moeder. Ieder met zijn of haar eigen Angsten en Waarheid.
En dat maakt het voor mij lichter, makkelijker te accepteren dat ik ook GEWOON MENS ben en dus gelukkig ook niet PERFECT hoef te zijn. Dat ik niemand meer iets hoef te bewijzen of iets hoef voor te stellen wat ik niet ben. Dat we allen mens zijn en “fouten” maken en mogen maken. Ook ik. En dat de Ware Liefde in ons eigen hart schuilt. Verscholen onder de lagen van pijn, verdriet & angst.
De ander uit liefde loslaten en mijzelf leren (ver) geven wat ik nog van die ander verwacht en hoop te krijgen. Wat ik mijzelf nog niet kan geven. Met een “open gebroken” hart keer ik terug naar huis. Moe maar voldaan. Misschien is het allemaal anders en veel simpeler als dat ik het in mijn eigen gekke gedachten had gemaakt. Ik zie nu al uit naar onze volgende afspraak. Een nieuwe kijk, een nieuw begin. Een kracht zo groot schuilt er in allen van ons. Als we maar zouden durven “voelen”.
Wat als ALLES nu Liefde is? En dat de pijn van het VERLIEZEN van de ander WINST betekende voor mijzelf en mijn eigen hart vol “Eigen “ Waarden, liefde en kracht. Dankbaar voor hen die op mijn pad verschenen als “SPOKEN” zij waren mijn “denkbeeldige ‘ANGSTEN en hielden mij weg van mijn eigen Kracht, Talenten en Liefde. Nu mijn hart is open gebarsten voel ik dat ik “LEEF”.
Hoe pijnlijk ook dit is het geschenk wat “LEVEN” Heet! We hebben alleen tijd, inzicht en zelfliefde nodig om dit te accepteren en leren. Wij hebben alleen een diepe angst om “HET LEVEN” in al haar facetten “ te ervaren” en mogen voelen. We blijven “hangen” in “oude” pijnlijke herinneringen. Door mijn pijn & angst te durven toelaten en ervaren voelde ik mij daarna vrijer, lichter, blijer en zachter. Wat een rijkdom! Nu weet ik het zeker: Ja, Ik wil “LEVEN” in plaats van steeds maar “OVERLEVEN”.
Lieve Nel dankjewel dat jij een richtingaanwijzer was op mijn pad terug naar "Ware Liefde". Mijn Hart. Voor eeuwig in mijn hart. Till we meet again. Ik weet dat je meekijkt met een grote glimlach op jouw gezicht. Jouw hart is goud waard. Dag mooi mens. Het gaat om de inhoud & niet om de regels en/of de buitenkant.
(S) AMEN. Take Your Passion and Make it Happen.
Jij bent : HET LEVEN, DE WARE LIEFDE & RIJKDOM ZELF.
Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer ( 45) www.HART-VERBINDING.nl / www.FACETHETRUTH.nl
Comments