Komt een klein meisje bij de Therapeut ( 8 jaar)

Komt een klein meisje bij de Therapeut ( 8 jaar)

Mama, Luister nou!

Mijn deurbel gaat. Ik doe de deur open en kijk recht in het gezicht van een afwachtende, verlegen moeder die er oververmoeid uit ziet. Voor haar staat haar dochter

Ik grinnik en kijk het meisje vol compassie aan. Wat een dapper kind. Zo , zeg ik. Dan ben je hier dus aan het goede adres. Kom maar binnen en ga maar lekker zitten op de bank. Dan kun jij mij mooi eens alles vertellen wat je dwars zit.

Dapper stapt ze door de gang en vraagt netjes. Moet ik hier links of rechts. Ik wijs haar de weg.

Haar moeder is lang zo zeker niet en kijkt mij wat schuldig en onzeker/verlegen aan. Net als ik de deur dicht wil doen komt er ook nog een man binnen stappen.

Even ben ik verrast. Ik vraag wie hij is en moeder stamelt, o ja dat was ik vergeten te zeggen. Dit is mijn EX, de vader van mijn dochter. Hij wilde op het laatste moment ook mee. Dat is toch wel goed. Als ik de man aan kijk voel ik dat het goed is dus ik zeg ja dat is prima hoor.

Ik schud de man zijn hand. Kijk hem in zijn ogen. Hij voelt zich heel “onhandig” met deze situatie. En dat begrijp ik ook. Ik geef daarom de man direct een groot compliment. Fijn dat je mee bent gekomen. De man voelt zich hierdoor zichtbaar meer op zijn gemak en welkom.

Ze nemen alle drie plaats op de bank. Nadat iedereen iets te drinken heeft gekregen pak ik mijn notitieblok en begin even wat eerste gevoelens op te schrijven voor mijzelf. Zo bewaar ik even de stilte en kan iedereen even naar mij kijken, observeren en voelen wat hij/zij voelt. Want ik voel de spanning van alle drie. En ook ik neem even de tijd en rust voordat ik begin.

Als ik alle namen en leeftijden genoteerd heb vraag ik aan de kleine dame:

vind je het spannend? Iedereen kijkt haar vol verwachting aan maar dapper zegt ze : ja, wel een beetje maar toch wil ik het U graag vertellen. U moet mij en mijn moeder helpen. Bam. ( Dat is eruit!)

Ik besluit allereerst even kort het probleem samen te vatten waarom de moeder van het meisje mij heeft gebeld.

Mama heeft mij gebeld en gezegd dat zij en haar vriend ( jouw “stiefvader” nu) grote problemen hebben en dat jij hier veel onder te lijden hebt. Je slaapt niet meer en je ben snel boos en heel erg moe.Mama weet niet meer hoe ze jou kan helpen en heeft mijn hulp ingeroepen. Klopt dat?

De kleine dame kijkt mij serieus aan en kijkt naar haar moeder. Nou zegt ze heel eigenwijs: mijn mama wilt gewoon niet naar mij "luisteren". Het hoge woord is eruit. Mijn moeder wil zelf geen hulp maar ze wilt wel elke keer dat ik word geholpen. Dat maakt mij heel boos. Ze luistert niet naar mij. Ze is alleen maar druk met werk, zichzelf & “die vent”. Mijn vader wilt haar ook helpen maar naar hem luistert ze ook al niet. Ik begrijp er niets meer van waarom mijn moeder dit allemaal “laat gebeuren”. Dan denk ik: “waar is je kracht”. ?

Goed zo! (denk ik) Ik moedig haar aan. Haar biologische vader zit rechts van haar en haar moeder zit links van haar. Ze zit “letterlijk tussen hen in”. ( bijzonder dat schrijf ik op- de kleine dame is de “verbindende schakel” tussen deze twee mensen. En toch zijn ze gescheiden. (interessant).

De kleine psycholoog in spé zit hier op mijn bank. En ik geef haar het woord. Zou jij mij kunnen vertellen wat er volgens jou aan de hand is thuis en wat er volgens jou zou moeten gebeuren. ( heel bewust kies ik om het kind eerst iets te laten vertellen over "de situatie" zodat ze ruimte krijgt om haar verhaal te doen ( verstand) en daarna dus in "ver-binding" te komen met wat dit met haar doet/haar gevoel.

Ze kijkt mij aan en vraagt: echt ? mag ik dat zeggen. Ze kijkt haar mama en papa aan. Zij knikken met een vriendelijk lachje “ toe maar”.

Haar vader moedigt haar nog extra aan. ( prima). Vertel maar wat jou dwars zit want dat kun jij heel goed. Beter dan ik. ( dat is erg lief van papa). De kleine dame steekt van wal.

De vriend van mijn moeder is gemeen. Hij doet mijn moeder heel vaak pijn. Hij zegt en doet zulke lelijke dingen. En mijn moeder “doet niets”. Ik begrijp dat echt niet. Hij slaat met, en schopt tegen deuren, en schreeuwt heel hard. ik voel mij zo rot als dat gebeurd. Hij is ook heel grof.

Ook houd hij mijn moeder wel eens te stevig vast totdat het pijn doet. Hij laat haar dan niet los. Tegen mij schreeuwt hij ook als ik het voor mijn moeder opneem en zeg dat hij haar “los” moet laten.

Dan voel ik mij ook heel bang en boos. Als het meisje het vertelt zie ik “haar machteloosheid” en boosheid. Ze verkrampt helemaal en trekt haar schouders omhoog. Ze houdt haar adem letterlijk in.

Dit gaat nu al maanden zo en als ik mijn moeder vraag waarom ze niet bij hem weg gaat? Dan blijft ze maar zo depressief op de bank zitten hangen en wachten tot hij haar, na een fikse ruzie weer, smst. Geen lol aan. Ze kijkt de hele dag op de telefoon en ze is daar alleen maar mee bezig. De sfeer is al maanden meer dan vreselijk. Ik kan er niet meer tegen.

Als ik haar dan iets wil vertellen over mijn gevoel of van school en de paarden dan luistert ze gewoon niet. En ze is met haar aandacht altijd met die vent bezig. Het is thuis nooit meer gezellig of vrolijk. Al heel lang niet. Iedere keer neemt ze hem weer terug en “koopt’ hij haar weer terug. Ik kijk haar aan en vraag: wat bedoel je daarmee? Nou zegt ze: hij geeft mijn moeder na een fixe ruzie altijd weer een duur cadeau zoals schoenen, tas, make up, en dan gaat ie slijmen en zeuren zogenaamd lief doen en dan neemt ze hem weer terug en dan is mijn moeder gelijk weer “blij”. Dan is het stil. Haar diepe “verontwaardiging en boosheid zijn voelbaar”. “ mevrouw, hoe kan dat nou? Dat mijn moeder zo is?

Waarom denkt ze niet ook aan mij. Als die vent ook zo lelijk tegen mij doet, dan doet mijn moeder “NIETS”.

Dan vraag ik aan de “vurige vertelster”. Hoe voelt dat dan voor jou.? Als je moeder de hele tijd met die man bezig is en ook niet voor jou opkomt? Terwijl jij wel voor haar opkomt. Nu is ze stil en haalt diep adem. Ik kijk haar met heel veel liefde aan en dan gebeurd het “ze breekt” eindelijk zijn daar haar eigen dikke tranen vanuit haar prachtige kinderhart. Het komt uit haar tenen. Ze snikt hevig en diep. Ze kijkt haar moeder aan. ( Nu hebben ze “Ver-Binding). Het ontroerd moeder zichtbaar. Moeder pakt haar stevig vast en knuffelt haar. Ook krijgt het kind een aai over haar bol. Maar het kind worstelt zich na een paar minuten los : zo gedreven om nu “ haar waarheid” te vertellen.

Nou heel rot en verdrietig zegt het meisje. Het maakt mij ook woest en moe. Dat zie ik aan je zeg ik. En dat begrijp ik ook heel goed. Slaap je wel goed? Nee, schudt ze driftig. Nog steeds in haar tranen.

Lig je dan te piekeren en je zorgen te maken over mama en die man? Ja, zegt ze vol overtuiging en opluchting. Opeens zegt ze: Ik vind het zo fijn dat jij mij wel begrijpt en mij niet gek vind.

Want ik kan het met niemand delen wat ik voel. Behalve met mijn hond en de paarden. Mijn mama luistert niet en die vent ook niet. Ik zit zo vol. Deze man is niet goed voor ons, mevrouw. Ik besluit haar bondgenoot te worden en zeg, je mag wel Sonja zeggen hoor anders voel ik mij zo’n oude mevrouw. Ze grinnikt.

En kun je dit gevoel dan ook niet met jouw “ echte papa delen”.

De lieverd kijkt opzij naar haar vader. Niet echt he pap, zegt ze. Hij is ook niet voor niets van mijn moeder gescheiden ( in mijn hart grinnik ik nu). Wat een (h)eerlijke wijsneus. Mijn vader kon ook niet tegen mijn moeder op. Iedereen vindt gevoelens moeilijk en daarom begrijpen ze mij ook niet. Ze willen er niet over praten.

Klopt dat? Vraag ik aan haar vader. Hij lacht en kijkt wat schuldig naar zijn prachtige dochter en zijn “ex” vrouw. Het klopt helemaal zegt hij. Daarom zijn wij gescheiden we lieten onze gevoelens niet aan elkaar zien en spraken er ook niet over. Terwijl wij zo ’n prachtig kind samen hebben die ons dat juist probeert te “leren en laten zien”.

Het kleine meisje voelt zich gesteund. Heerlijk voor haar dat haar vader eerlijk is hierover! Dat geeft haar kracht. Nou zeg ik: , ik begrijp jou heel erg goed hoor en papa dus ook. En ik geef haar een knipoog. Wat heb je het goed vertelt zeg. Trots kijkt ze opzij. Haar moeder kan alleen nog maar janken.

Toch vraag ik aan moeder of het verhaal klopt wat haar dochter haar vertelt. Moeder schaamt zich maar geeft wel eerlijk toe dat dit de waarheid is zoals het is. Ze moet nu heel hard huilen als wij haar allemaal aankijken. Ze verdwijnt naar het toilet. Dat doet ze nou altijd zegt het meisje. Dan gaat ze zich “verstoppen”. Maar ze doet er niets aan. Mama, is ook bang denk ik. Zou dat niet kunnen? Ze weet niet misschien ook even niet waarom ze zo doet en hoe het nu verder moet.

Als ik het meisje aankijk dan vraag ik door over haar zienswijze. Wat moet er nu gebeuren volgens jou?

Nou heel simpel zegt ze: mijn moeder moet op haar zelf gaan wonen en ik & mijn hond gaan mee. Dan wordt het weer leuk thuis en beter voor ons allemaal. Ik wil niets meer met die man te maken hebben. Hij doet mijn moeder en mij pijn. Dat komt ook nooit meer goed hoor. Dat weet ik zeker.

Dat maakt je boos he. Ja, zegt ze fel. Ik vind het zo suf dat mijn moeder hem steeds maar weer terugneemt en niet voor haarzelf en voor mij kiest. ( diep in mijn hart voel ik de tranen voor dit mooie krachtige machteloze kind). Ze schreeuwt letterlijk: Luister nu eens naar mij en ga eens voor jezelf zorgen en voor mij. Ik ben je kind! Wat een wijsheid en dan ben je pas 8 jaar oud.

Ik zeg tegen haar: ik vind jou heel erg wijs en je kunt het ook heel goed vertellen. Echt? vraagt ze. Nou er luistert anders niemand naar mij. Je bent de eerste. Nou dat is wel een beetje dom van grote mensen, vind je niet. Ze lacht, ja zeker. Maar grote mensen zijn soms ook nog heel bang, zeg ik. Om de waarheid te “horen” en dan ook nog van hun "eigen kind". Dat vinden ze niet altijd leuk. Ze roepen dan al gauw, bemoei je er niet mee. Maar ze vergeten dat jij ook veel “last hebt” van deze ellende.

Grote mensen willen hun kinderen geen “gelijk” geven. Ze denken dan dat ze het van hun kind “verliezen”. Nou, dat is toch ook dom, zegt ze, ik wil alleen maar helpen. Ja, zeg ik dat begrijp ik. Maar nu lijkt het net of jij de “ouder” bent. En dat willen grote mensen liever niet “horen”. Want eigenlijk horen zij het “beter” te weten en jou te beschermen in plaats van andersom.

Nou zegt de krachtige wijze dame : dat doet ze toch helemaal niet! Ook die vent niet hoor. Ik lach. Nee, dat klopt. Soms mogen we best eens wat meer naar jullie wijsheid van het hart luisteren. En kunnen we ook wijze dingen van jullie leren. Ik leer iedere dag van kinderen. Voor het eerst zie ik een glimlach op haar gezicht. De zon breekt door. Wat een knap kind, heel even straalt ze. En wat draagt ze veel.

Ik besluit haar weer even terug te willen brengen naar haar kind zijn. Het “ontlasten” en haar hartje mogen luchten doet haar zichtbaar goed. Ik stel de ouders nog een paar hele directe vragen en ik vraag dan of ze even en uurtje naar het terras in de buurt kunnen gaan.

Ik wil met deze lieve kanjer lichaamswerk doen. Ze is in de war geraakt door al die gekke “gedragingen” van volwassen mensen die haar gevoelens en wijsheid “afwijzen” en haar dus niet serieus nemen. Dit maakt haar machteloos en dus boos. Ik wil haar uit die verwarring halen en haar weer wat kracht en geloof in haar zelf meegeven.

Moeder en vader zijn allang blij. Weg uit deze vuurdoop en vragen zee. Voor moeder is het goed om even een luchtje te gaan scheppen want ze kan alleen nog huilen en haar ex man toont zich vol medeleven en begrip. Oprecht wil hij deze vrouw helpen met zijn wijsheid en liefde welke nog steeds in hem zit voor haar maar nooit krachtig genoeg was om tegen deze vrouw op te kunnen. De vrouw is bloed mooi van buiten, en zo lijkt het veel met de uiterlijke schijn bezig maar een vat vol onderdrukte emoties en pijn en dus bloed onzeker van binnen. Toch is het een hele lieve en gevoelige vrouw merk ik. Het hart op de goede plek maar volledig even de weg kwijt en verzonken in haar eigen "droom "wereld (verstand).

Ik vraag als laatste vraag nog: vertel mij eens waarom ben jij bij je “ex man” weggegaan toen?

Moeder kijkt vol schaamte weg. Hij was te lief voor mij en trok nooit zijn mond open als hem iets niet aanstond van mij. Ik heb een “sterke” man nodig.

Dan “kop ik hem in”. Je bedoeld zoals de man die je nu hebt? Dan grinnikt ook moeder en word zich bewust van haar eigen “valse & gekke ‘overtuiging.

Ik vat het even kort samen voor haar. Dus als ik het goed begrijp vind je deze “schreeuwlelijk die jou & je dochter constant pijn doet” sterker dan jouw “ex man” die jou nu weer uit alle liefde steunt en probeert te helpen en zelf met jou en je dochter mee komt in Therapie?

Het kleine meisje vult mij aan: mijn vader hoeft alleen maar te leren praten over zijn gevoel maar hij is wel echt heel lief en hij steunt altijd iedereen. Maar omdat hij het niet goed onder woorden kan brengen komt hij slapper over. Dat is het gewoon.

Moeder zegt, ja dat is raar van mij eigenlijk. Zo heb ik het nog nooit gekeken. Ik heb dus een vertekent beeld van wat “een sterke” man eigenlijk is? Ja, zeg ik . Het zou goed zijn als jij volgende week zelf voor een sessie zou komen.

Zodat je gaat zien waarom je doet wat je doet en waarom je verlangt wat je verlangt. Je hebt een vertekend beeld van wat liefde en echte kracht nu precies zijn. Maar dat bewaren we voor de sessie samen, afgesproken? Afgesproken.

(( heel bewust heb ik deze vraag gesteld aan moeder en maak ik gebruik van de aanwezigheid van haar EX man. Dit was mijn kans om moeder ook naar haarzelf te laten kijken en haar eigen tegenstrijdigheid te "laten zien". Ik kan haar dochter alleen maar "echt helpen" als ik moeder ook mag "helpen". ))

Moeder en haar ex man gaan zichtbaar opgelucht weg. Ze hebben wel zin in een drankje op een zonnig terras. Al die lastige “gevoelens” vinden ze maar zwaar. Maar ze merken dat Therapie ook met een lach en een traan kan samen gaan.

Dit haalt de ergste spanning eraf en geeft al wat meer helderheid. Juist omdat ze nu wel naar "hun kind " moeten luisteren. Die keuze maak ik bewust.

Het kind voelt zich gehoord, serieus genomen en gesteund. Dat is mijn doel.

Nu eerst dit dappere meisje “ontladen” en weer opladen. Een kans welke haar moeder vroeger niet heeft gekregen en ook werd genegeerd op haar eigen wijsheid en gevoeligheid.

Om de kleine vrouw te helpen wil ik dit patroon in de vrouwenlijn doorbreken.

Moeder gebruikt haar uiterlijk om zo mannen te “binden”. Dit is wat ze nu voor VOORBEELD geeft aan haar eigen dochter en kind. Ook leert ze haar kind indirect: Dat als mannen je dus “zo verschrikkelijk gemeen en rot behandelen” je dus bij hen blijft omdat je ze sterk vindt. En als mannen “te lief zijn“ je bij deze “watjes” vertrekt omdat ze te slap zouden zijn? Dit zou dan “Liefde” heten. Haar kind vertelt haar de waarheid hoe liefde werkelijk zit en wat hier voor nodig is.

((Rust, Veiligheid, spelen, dieren, vreugde. verbinden met je hart, communicatie, emoties laten zien en uitspreken en naar elkaar luisteren))

Moeder heeft niet geleerd hoe ze kan “ver-binden” op het niveau van het hart ( de vrouwelijke gevoelige kant in haar zelf). Want hier zit haar pijn en dus angst vanuit haar jeugd ( meest waarschijnlijk is dat ook moeder niet gehoord, gezien en serieus genomen werd (geen aandacht) Haar kind( hart) laat van zich horen en schreeuwt om de waarheid te willen “horen” en serieus te nemen. Het kind spiegelt welke kant moeder niet “durft te leven “ = haar emoties tonen, haar dapperheid en kracht tonen en dit goed onder woorden leren brengen zoals haar dochter dit “laat zien en horen”>

Ik laat de kleine dame in haar kleding op de massage tafel plaats nemen. Ik kijk haar aan. WE gaan samen eerst een paar ademhalingsoefeningen doen. Ik vraag of ik haar aan mag “raken”. Ze zegt gelijk , ja dat vind ik fijn. Ik pak haar bij haar enkels vast. En ik voel haar energie binnen in haar lichaam. Ik word ijskoud.

Dan vraag ik waar ben jij zo bang voor? Het blijft stil. Ik voel dat je heel bang bent? Klopt dat? Plotseling gaat ze rechtop zitten en kijkt mij vol angst aan. Ze zegt: dat mijn moeder nooit bij hem weggaat!! Dan is ons leven verpest. Nooit meer plezier, nooit meer rust. Hoe moet dat nou? En ze begint hevig te huilen. Dikke tranen rollen over haar gezicht. Ik laat haar even lekker snikken.

Dan vraagt ze opeens: vind jij ook dat ik zeur en gek ben? Ik kijk haar aan: en ik zeg: waarom vraag je dat? Omdat mijn stief vader dat steeds zegt. Weet je wat hij gedaan heeft? Ik zeg nou? Hij heeft mijn hond expres zomaar verkocht zonder dat ik het wist. Mijn moeder had hele erge ruzie met hem voor de zoveelste keer en ze had gezegd dat bij hem weg zou gaan. Dat maakte hem razend. Want mijn moeder had hem nog nooit zo lang het huis uit gestuurd.

Toen ik thuis kwam uit school was mijn hond weg. Dus ben ik hem gaan zoeken. Ik vroeg of hij misschien mijn hond had gezien. Pas avonds vertelde hij mij dat hij hem verkocht had en dat hij niet ging vertellen aan wie. En dat ik hem ook nooit meer zou mogen zien. Hart verscheurend begint ze nu te huilen en spreken door elkaar heen. Ik houd haar hand stevig vast. Toe maar meisje. Gooi het er maar uit. .Is dat niet heel erg gemeen van hem, roept ze.

Schreeuw,Schop en sla het er maar eens even lekker uit zeg ik en ik houd haar een paar box kussens voor. Doe maar alsof hij het is en lekker niets terug kan doen. Want je hebt alles maar ingeslikt uit Angst. Daarom ben je zo moe maar kun je toch 's nachts niet slapen. Het wilt eruit. Ik leer haar om zichzelf even helemaal te laten gaan en door haar eigen diepe ademhaling te gebruiken komt ze weer terug in haar centrum/kracht. Ik leer haar spelen met haar adem. We doen lekker gek en gooien ons lijf en onze stem los. Diep inademen geeft kracht. Angst geeft een korte ademhaling en dus voel je je "zwakker". Dat geeft haar een sterk gevoel dat ze zichzelf kan ont-laden en ook weer opladen. Ze voelt nu het verschil. De druk mag even van de ketel. Stoom afblazen en daarna weer lachen.

Ik leer haar een balans te zoeken tussen haar verstand en gevoel. Na een tijdje zegt ze:Zo'n man is toch niet goed voor ons! Ze vertelt mij nog veel meer in het volste vertrouwen dat ze veilig is. En dat is ze.

Daarna breng ik het meisje terug in een liggende positie en laat ik haar haar ogen sluiten. Ik houd haar lichaam op verschillende plekken stevig vast en met liefde. Binnen 30 minuten slaapt ze. Ze heeft even alles “losgelaten” en komt in een hele diepe ontspanning terecht. Ik houd haar enkels vast en geeft haar mijn kracht en energie in de stilte. Haar lichaam reageert maar haar hoofd rust en is even stil. Even geen zorgen en piekeren en praten. Maar gewoon even lekker “kind” zijn veilig en rustig.

Na nog 30 minuten maak ik haar wakker en bellen haar “ouders” aan die het zichtbaar ook gezellig hebben gehad. Waar het al niet goed voor is. J) We plannen we de volgende afspraak voor moeder en voor haar dochter. Het valt haar ouders en mij op dat het meisje een hele andere uitstraling heeft. Ze kijkt ook heel anders uit haar ogen. Ze zegt: ik voel mij opgelucht en lichter lijkt wel.

Als we elkaar knuffelen in de gang zegt de dappere kleine dame, dankjewel dat je zo goed naar mij geluisterd hebt. Mijn hart kan voelen dat jij mijn hart begrijpt. Dat is zo fijn! Ik ben echt blij dat je ons gaat “helpen”. Misschien dat het toch nog allemaal goed komt. Mama het is echt te zwaar voor mij alleen. ( de tranen springen in onze ogen). We hebben hulp nodig.

Als we elkaar gedag zeggen zegt haar vader plotseling: "zal ik dan ook maar naar Sonja" gaan. Wel zo gezellig met zijn allen. Wie weet komt dan echt weer helemaal goed. En dan moeten we allemaal, ondanks de pijn en zwaarte, gelukkig ook weer even lachen. Hoe bijzonder. (S) AMEN.

Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen/ Sonja de Heer/ www.HART-VERBINDING.nl / www.FACETHETRUTH.nl