Lieve Papa! Een leven ZON(der) JOU! Ik ROUW JOU!

ve Papa! Een Leven ZON (Der) Jou!

IK ROUW JOU. (5 september 2015)

Lieve Papa, vandaag ben je jarig.

( 5 september 2015)

Vandaag VIER IK JOUW “LEVEN”. Nooit zal ik je vergeten.

Hoe jij de ZON was in ONS LEVEN al was het maar voor heel EVEN.

Ik wens ieder kind een Papa zoals jij!

Ja, ZO (‘N) PAPA dat was jij!

Op ZON (dag) bleven WIJ bijvoorbeeld altijd nog even liggen maar jij niet. Jij ging naar beneden en bakte de eitjes, dekte de tafel en floot jouw deuntjes. De vogels zongen graag met jou mee. Als ik er nog aan denk hoe "rijk"ik mij dan voelde. Zo Vrolijk was je en dat bracht je over ook, met heel je hart. Je riep van naar boven gebakken of gekookt? Met kaas of zonder? Wat lastig toch al die keuzes ) En wat was het dan gezellig zo SAMEN aan tafel. ZON(DAG) OCHTEND.

Maar op Zondag en WoensdagAvond moesten wij vooral “STIL” zijn. Heel erg Stil. Studio Sport was echt HEILIG. Toch zaten mama en ik er dan maar wat graag bij voor de gezelligheid. Het begon altijd met het meezingen van dat irritante aanvang deuntje. Ook jouw commentaar en fanatieke “meespelen” zorgden vaak voor komische taferelen. Oh wat kon je je opwinden als “de jongens” niet speelden zoals jij dat graag had gezien. Wat leefden je dan met ze mee. IJsberend liep je dan door de kamer. WE moesten jou dan ook beter niet storen. )Je hebt mij wel duizenden keren serieus uitgelegd wat “BUITENSPEL” nu precies was.

En nog “zie” ik het vaak niet (LOL).

Heerlijk vond ik dat. Ja, ZO(‘N) Papa dat was jij!

Of als mijn fiets een lekke band had. Dan zette ik hem rustig in de schuur zonder na te denken dat ik de volgende ochtend dus een probleem zou hebben. Maar niets hoor: als ik dan ‘s ochtends in de schuur kwam had je mijn Band al weer geplakt. Briefje “ en maar weer lekker fietsen. Je banden hebben ook LUCHT nodig. liefs je Papa.

In die kleine momenten schuilde een liefde ZO GROOT! Nooit zal ik al die kleine momenten vergeten. Kleine verrassingen maar zo groot van betekenis die mijn Leven zo leuk maakte.

Geen idee hoe je het allemaal (ver)ZON. Zoveel energie had je. Wat jouw ogen zagen maakten jouw handen. Ongelooflijk vond ik dat. Zo technisch, wijs, creatief en handig.

Je stuurde ook rustig een kaartje naar ons eigen adres. Voor ieder van ons. Zo leuk en speciaal. Omdat je wist dat ik echte post zo leuk vond. Omdat ik de talloze liefdesbrieven van jouw & mama had mogen lezen. En in mijn hartje wenste dat ik ook ooit zulke post zou krijgen van mijn eigen man.

Of als mama en jij samen een avondje en jij dan beneden aan de trap stond om mijn mama te BEWONDEREN die van de trap af kwam. Fjuuuut Fjewwwww. Dat is mijn vrouw.

Kijk nou eens ”jongens” hoe een mooie moeder jullie hebben. Dan straalde mijn moeder van top tot teen. Jij was haar man en zij jouw vrouw. Dat was voor ons kinderen zo duidelijk.

Dan pakte jij haar hand en hielp haar galant naar beneden in haar jurk en hoge hakken. Wat een Koningin. Als kind bewonderde ik dat. Het voelde zo warm.

Maar gelukkig had ook jij jouw streken>

Als we samen gingen vissen en jij voor de zoveelste maal jouw “levende maden” in jouw groene visdoosje in de koelkast had bewaard. En mama schreeuwde dat dit echt de laatste keer was en ze anders jou en “je maden” erbij, in de plomp zou gooien. Dan moest je lachen. Heel ondeugend.

Heel stiekem en onschuldig viste jij het groene bakje dan weer uit de vuilcontainer. Weer gelukt zei je dan. Ik houd van je moeder hoor maar van vissen begrijpt ze niets. Je vond het leuk als mama zo op de kast zat.

WE hebben LEVEND AAS nodig riep jij haar dan na. Dan riep ze terug : UITSLOVER. Je vangt toch nooit wat. Probeer het eens met gewoon een stukje brood. Die vissen houden helemaal niet van maden. Dan gaf jij mij een knipoog. “Kom we gaan vissen”. Mama had dan onze picknick mand gemaakt vol lekkere dingen. Samen op stap. Machtig vond ik dat. Samen onder de Vis Plu uren staren naar die verrotte dobber. Samen kletsen over van alles en nog wat. Altijd als ik mee ging had ik beet en jij niet. Je leerde mij de vis ZELF van de haak te halen. Stoere meiden kunnen dat.

Totdat op een keer ook jij beet had van een grote VIS. Maar deze “ving jouw Hengel” en sleepte hem met een noodvaart door het water. In plaats van jij die VIS. J)Ik zie het nog voor mij. Hé VIS waar ga jij met die hengel naar toe??

We stonden erbij en keken erna. Razend snel werd jouw nieuwe dure Hengel door dat NOORDZEE KANAAL getrokken door die “Verrotte VIS” !Dit vond je echt niet leuk. Jouw dure Hengel. Je stond daar toen zo SIP. Die grote VIS had jou aan de HAAK. Ik heb mij écht gek gelachen totdat je mij maande dat ik het NOORDZEEKANAAL in moest springen om jouw HENGEL te “redden” en op te duiken. Toen dacht ik dat je gek geworden was voor heel even.:-)) Je meende het ook nog. Nooit was ik brutaal maar toen wel: Spring Zelf maar, zei ik. Vol afschuw keek je mij dan aan. Toen brulde je< Doe niet zo Verwend! Hup, Spring Sonja! Oh my GOD. Je was mij er één.

Jij had ook echt kwajongens streken. Natuurlijk sprong ik voor jou, ik moest wel. Gekke Gerrit dat ik was. In deze tijd zouden we het gefilmd hebben en VIRAL zijn gegaan. Wat een achterlijk tafereel. Stelletje idioten dat we waren. Wat zullen die vissen en andere vissers gelachen hebben.

Natuurlijk lag je hengel allang ergens op de bodem. Maar ik moest en zou jouw dure hengel opduiken. Ik zwom en zwom alsof mijn leven ervan af hing. Onder de MODDER en het KROOS kwam ik boven, na talloze duiken naar jouw hengel. Ik kon je wel schieten. Ik stonk wel drie uur in de wind. Jak!

Ja, ZO (‘N) Papa, dat was jij!

Wat hebben we er samen achteraf hard om gelachen toen wij dit aan mama moesten vertellen. Ze vond je een idioot omdat je jouw dochter zomaar dat ijskoude water in had laten springen. Ze had wel kunnen “verdrinken” voor zo’n rot hengel. Ben je helemaal gek geworden. Het is afgelopen met die onzin. Dan keek je mij schuldig aan. En riep ik: Ik ga nooit meer met je vissen!

Dan kroop je de volgende ochtend bij mij in bed met een grote grijns op je gezicht. Ben je nog boos vroeg je dan? Sorry dat ik je liet springen dat was wel een beetje gek van mij. Jij bezat “de gave” om mij binnen NO TIME alles weer te doen vergeten. Die twinkeling in jouw ogen, die was GOUD.

Hartelijk moesten we dan lachen om ons idiote avontuur. En ’s avonds lag er dan een cadeautje op mijn kussen: een lekker luchtje voor jou. Liefs je papa. ( omdat ik je zo heb laten “stinken”;).

Of:

Samen dansen op jouw tenen. De hele kamer zwierde wij dan door. Want ritme dat had je . Ook dat heb ik van jou geleerd. Je liet het mij altijd “voelen”. Samen zingen en gek doen en muziek maken. Zonder schaamte. Suffe gekke liedjes uit de “ouwe tijd” naspelen op Gitaar, trommels, mond harmonica en kammen met vloeipapier. Hoe gekker hoe beter.

Je was zo’n (H)eerlijke Ro(MAN)ticus. Nooit gemaakt maar recht vanuit jouw compassie volle Hart.

Fly ME To the Moon (Frank Sinatra) https://youtu.be/oCW9Hey6IVY &

Tie a Yellow Ribben round the Old Oak Tree. https://youtu.be/KFYfiFnvWQE

Toch was je ook streng, nooit vergeet ik meer die keer dat je mij kwam ophalen van het schoolfeest en mijn vriendin mij waarschuwde. Sonja, daar komt volgens mij jouw vader de dansvloer op. ( ik had allang thuis moeten zijn eigenlijk). Ik heb moeten rennen voor mijn leven. Bij kop en kont heb je mij toen gepakt en aan mijn haren naar boven gesleurd. Nog nooit had ik jou zo boos gezien. Je had je zoveel zorgen gemaakt om mij. En ik was gewoon niet naar huis gekomen. Terwijl jij duidelijk had gezegd dat ik om 24.00 uur thuis moest zijn. Ja, zo was je ook. Streng doch rechtvaardig.

Altijd dacht je aan je gezin. De kleine traktaties die jij uit jouw mond spaarde op jouw werk bij de KLM om aan je vrouw en kinderen te geven. Kleine marsjes waar mama dol op was. En voor ons de Snickers en Bounty’s. Dan lagen ze daar zomaar rondom ons bord. Gewoon als verrassing.

Met zijn allen nog even in het grote bed en al die ijspootjes tegen jouw warme straal kachel benen en voeten. Dat was pas echt lachen. Gek deed je dan. Heerlijk Gek. Al springend op het bed stond je daar dan in je boxer short en maakte je jezelf breed als een echte Tarzan. Je zong dan het liedje Wimpie smeert zijn reetje in met Vimpie draaide je dan om en schudde met jouw billen. En hup daar lagen wij weer in een deuk. Pijn in mijn buik van het lachen. Je voelde je vrij en zonder schaamte wat bijzonder was en dan al die knuffels die wij altijd mochten ontvangen. Gratis en voor niets. (H) eerlijk vond ik dat.

Nooit was je te beroerd om iemand te helpen maar wel op jouw tijd. Dat vond ik zo knap. Je had echt duidelijke grenzen. Wat een voorbeeld. Ik hoor het je nog zeggen: het gaat er niet om hoeveel je doet want dan waarderen ze je niet meer. Het gaat erom dat je het met heel je hart doet. Bewaak je eigen grenzen goed. Toch was je ook soms streng voor mij

Zeker toen ik voor het eerst make up, eyeliner op had. In de keuken hield je mij dan tegen. Jongedame!! Wat is dat? Ben je helemaal gek geworden zei je dan. Dat heb jij toch helemaal niet nodig. Ga er maar af halen anders mag je niet weg. Dat hield je een jaar lang vol. Maar mama sprak dan met je . Want ik vond het oneerlijk. Andere meisjes mochten dat toch ook.

Je was als de dood zei je dan dat ik de verkeerde man zou treffen. Je maakte je voor het eerst echt zorgen. Ik houd mijn hart vast zei je dan tegen mama, hoe moet dat nou als ze ouder wordt. We moeten haar toch beschermen. Mama hielp je dan. Het zal wel loslopen. Ze loopt vast niet in zeven sloten tegelijk Wim. Ze is wel “onze” dochter he. Haha,, juist daarom zij je dan.

Toch kwam je dan opeens thuis met 2 dure mascara’s. één voor mijn mama en één voor mij. Wat een verrassing was dat. Het lag naast onze ontbijt bordjes met zelfgemaakte gebakken eitjes door jou. Je had een hekel aan goedkope dikke make up en dus zwarte randen om de ogen. Je hield nu eenmaal van ECHT. Toen ik zei, maar ik mocht toch niets op mijn ogen dan zei je, Nouja, ik heb er over nagedacht als je dan toch iets op je ogen smeert dan maar liever iets “MOOIS” . De schat! ) .

Ook vergeet ik ook nooit meer jouw bestraffende woorden omdat ik voor de eerste keer mijn onderbenen had geschoren. ( ik wilde dat gewoon eens uitproberen). Dat mag toch niet van je moeder zei je dan. Toen ik spontaan mijn been over de eettafel aan je liet voelen moest je keihard lachen. Mmmmm, maar wel lekker zacht. Haha…

Tenslotte begon ik al een echte dame te worden (15) en jij was diegene die met mij ging winkelen. Samen liepen we over straat. Trots was je als de verkoopsters roddelde en dachten dat jij er een “jonge vriendin” op na hield. Express gingen we dan samen in het pas hokje en kwam jij steeds weer met mooie rokken, riemen en blouses aandragen. De verkoopsters waren gewoon echt jaloers. Want smaak had je. WE hadden hun suffe hulp helemaal niet nodig. Die vinden alles mooi zei je dan. ZE lonkte dan naar jouw aandacht. Maar die was niet bij hun maar bij jouw dochter.

Je Leerde mij om een elegante vrouw te zijn. Niet goedkoop maar met uitstraling en karakter. Zelf zocht je dan een brede ceintuur om het geheel af te maken en kochten we samen ook iets voor mama. Je was gul.

Ja trots wat je dan als een pauw ook als ik dan van de trap afkwam in mijn nieuwe kleren. Ook dan klonk jouw fjuuuuuuuuuut fjewwwwwwwww maar nu voor mij.

Dan voelde ik mij voor heel even ook de Koningin. Heerlijk was dat. Je had een hekel aan scheetjes en boertjes. Dat hoort toch niet als een Dame. Mama en ik hadden dan de grootste LOL om jouw reacties. Je vond het ordinair. Toch bliezen we je dan soms gewoon het bed uit en wapperde wij met onze dekens om jou vooral het bed uit te jagen en onze eitjes te gaan bakken

Nooit had ik gedacht dat er een dag zou komen dat dit ALLES zomaar zou EINDIGEN.

Het is 9 juni 1986.

Ik ga op werkweek met 5 VWO naar Terschelling. ( ik ben net 16 geworden). Zoals meestal slaap ik slecht voordat er de volgende dag iets “nieuws” en dus onbekends op het programma staat. Dat vind ik spannend zeg maar. Meestal brengt mijn papa mij dan weg. Maar deze morgen is anders dan alle anderen.

Mijn mama zegt: ik breng je vandaag even weg goed? Papa voelt zich niet zo lekker, ik laat het hem nog even liggen goed. Jammer vind ik dat . Ook voelt het gek. Dit is NIETS voor mijn Vader. Toch ga ik er aan voorbij. Als ik bijna klaar ben met mijn camping tas vol stouwen moet ik nog even snel plassen voor we gaan.

Als ik op het toilet zit wordt er hard op de deur gebonsd. Ik schrik mij eerst rot om vervolgens in een heerlijke ontspannende schaterlach uit te barsten. Iemand schuift een briefje van 10 gulden onder de deur door.

En ik weet zeker dat het mijn vader is. Met een gekke verdraaide stem roept hij vrolijk koop maar een lekker drankje op mijn kosten. En geen “gekke” dingen doen hè, van al dat geld. (H) eerlijk die HUMOR. Ja, zo is mijn vader. Altijd vol verrassingen en super creatief in de liefde. Gekke dingen ik houd er zo van.

Hoe maak je het leuk om geld te geven. Nou zo dus!

Mijn hart is gelijk weer blij en minder zenuwachtig. Mijn vaders HUMOR dat ontspant mij als gevoelig en verlegen meisje van 16.

Als we vertrekken met de auto, kijk ik naar boven. Daar zwaait opeens het raam van mijn slaapkamer wagenwijd open. Een enthousiaste vader met zwaaiende armen en handen met kushandjes. Een grote grijns op zijn gezicht. Veel plezierrrrrr. (alweer moet ik om hem lachen hij kan zo fijn gek doen, het ontspant mij). Ik zwaai net zo enthousiast en gek terug totdat hij uit het zicht is. Jammer vind ik het dat hij mij niet brengt. Hij geeft mij altijd net dat beetje EXTRA KRACHT wat ik nodig heb.

Mijn mama brengt mij naar de boot waar alle kinderen staan te wachten. Blijkbaar ben ik niet de enige die dit spannend vind. Want iedereen is opgewonden en zenuwachtig. Druk zeg maar.

De rit op de boot is schitterend. Die wind en het water het maakt mij rustig. Eenmaal aangekomen gaan we onze tent opzetten. Aangezien ik veel ervaring in tenten opzetten heb, NOT duurt het een eeuwigheid voor dat die Kolere tent eindelijk staat. Toch zijn we trots dat het ons ook is gelukt. Vraag niet hoe.

WE worden daarna in groepen verdeeld en ik zit bij de “boodschappen” groep. Leuk. We halen allemaal lekkere dingen natuurlijk voor onze BBQ op de camping. Iedereen loopt door elkaar. Het is een regelrechte chaos maar ook een gezellige drukte van belang. Als hoog gevoelig kind vind ik dat het maar lastig wennen met zoveel drukte en prikkels om mij heen. Het duurt dan ook even voordat ik mij op mijn gemak voel en mij laat meevoeren door de groep.

Ze willen die avond stappen. En ik ga mee. Immers ik “trakteer”. Die 10 gulden gaan eraan!

Met de fiets rijden we naar de discotheek. Het is er druk maar ook heel gezellig. In een brutale bui loop ik na een lange tijd naar de DJ van die avond. Doe je ook verzoek nummers. Nee, zegt de jongen.

Morgenavond wel. Maar vanavond kies ik ze uit. Dan zeg ik zwaar teleurgesteld morgen ben ik er niet meer dus dat heeft geen zin. De jongen kijkt mij vragend aan? Huh, jullie zijn er toch net? Morgen ben ik weer thuis en een beetje boos loop ik weg. Precies voordat we vertrekken roept de jongen om dat dit laatste plaatje speciaal voor het meisje is wat een verzoek nummer in wilde dienen. Het nummer is van Michael Jackson – “Thriller Night”- Lief vind ik het van die jongen. We doen nog een laatste dans voor we weer naar ons kamp gaan fietsen. ( nooit kon ik ooit maar vermoeden hoeveel WAARHEID de tekst van dit “Afscheidslied” bevatte). https://youtu.be/xIx_HbmRnQY (Thriller Night )

Vrolijk fietsen we terug. Het was een leuke avond. Het valt mij op als we zo over de weg naar ons kamp fietsen dat dit niet zonder risico’s is. Wat een gevaarlijk weg hier zo met al die vrachtauto’s die langs je heen scheuren. Zou mij niets verbazen als hier veel kinderen worden aangereden. Waarom ik dat allemaal denk geen idee. Het valt mij op.

Als we op ons kamp aankomen en ons in de grote tent van de leraren willen settelen voel ik een hele grote spanning hangen. Ik kan het totaal niet plaatsen. Maar het voelt gek en anders dan anders. Ik krijg er een bal van in mijn buik.

Ze willen dat we gelijk naar onze tent gaan en dus naar bed. Morgen weer een dag, zegt mijn wiskunde leraar. Er zit een “ondertoon” in. Iets in mij “vind het vreemd voelen”. Maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Dus we zeuren en zeuren. Het voelt vreemd dat de leraren zo bezorgd zijn opeens vooral over MIJN nachtrust. Ga nou maar slapen Sonja. Schoorvoetend zoeken we tenslotte onze tent op. Raar.

Ik slaap met nog 2 vriendinnen in een veel te kleine tent. We hebben lol en kletsen honderduit voordat zij uiteindelijk in slaap vallen. Natuurlijk kan ik weer niet in slaap komen. Het is ijskoud, alles is vochtig, mijn luchtbed is lek en mijn voeten ijskoud. Wie vindt kamperen nu wel leuk. Pffff.. wat doe ik hier denk ik nog. Thuis is het toch het fijnste. Jawel, eerlijk is eerlijk. Ik ben een huismus. Maar ja, zeg nou zelf als het zo gezellig is thuis dan is het ook niet gauw goed.

En jawel hoor als we net een uurtje liggen moet ik alweer plassen. Na 100 x keer draaien omdat ik natuurlijk die andere 2 niet wil wakker maken besluit ik toch het hele eind naar de toiletten middenin de nacht te maken. Ik struikel nog een keer over zo’n verdomde tent haring. Grrrrr…….wat doe ik hier. Vandaar dat wij altijd, achterin de tuin gingen kamperen, kon je gewoon in huis plassen.

Het tis gek. Ik heb in mijn buik zo’n zenuwachtig, bang en angstaanjagend gevoel. Ik ken dit gevoel niet. Het voelt meer dan naar. Een soort van onheilspellend voorgevoel. Maar ik schuif het toe “die nacht” aan die rottige tent en mijn lekke luchtbed. ( geen enkel idee heb wat er op dat moment zich allemaal afspeelt bij mij thuis).

Als ik op het toilet zit: denk ik aan mijn vader die de dag ervoor 10 gulden onder de deur doorschoof. Dat geeft mij gelijk weer een blij en goed gevoel. Ik loop terug naar de kleine tent. Kon ik nu maar even mijn voetjes warmen. Maar dat is vast heel gek als ik mijn voeten in de slaapzak van mijn vriendinnen stop. Dus, nee dat doen we maar niet. Het onrustige en misselijke gevoel blijft.

Na urenlang wakker liggen en het geronk van 2 klasgenootjes naast mij die nergens last van schijnen te hebben val ik volgens mij rond een uur of 0.4.00 uur in de morgen, rillend van de kou in slaap.

Voor mijn gevoel ben ik net in slaap als ik de rits van onze tent hoor open gaan. Fuck denk ik. Nu al. Ik ben net in slaap. Laat mij met rust. Mijn hoofd heb ik onder mijn slaapzak bedekt. Laat ze maar denken dat ik slaap.

Dan zegt een meer dan bezorgde leraar: Meiden jullie moeten wakker worden! Geen van de meiden geeft een kick. Dan zegt een andere leraar precies hetzelfde. Meiden wordt wakker er is iets ernstigs gebeurd. Mijn 2 vriendinnen zitten al rechtop. Maar ik blijf met mijn hoofd onder de slaapzak. Er spookt van alles door mijn hoofd. Zeker een kind aangereden. Zie je nou, ik dacht het nog gisteravond. Toch niet van onze school? Razend snel gaan mijn gedachten. Wil ik dit wel horen?

Ik voel mij zo slecht na deze nacht. Maar opeens hoor ik de tweede leraar in “snikken” uitbarsten en zeggen Sonja wordt wakker het heeft met jou te maken. Whatttttttt????!!! Ik herken opeens de stem van mijn aardrijkskunde leraar. De meest botte en sarcastische man van de hele school en het lijkt alsof hij snikt en in tranen is. Dat is onmogelijk. Het moet dus echt heel ernstig zijn constateer ik vliegensvlug.

Langzaam schuif ik mijn slaapzak van mijn hoofd af. En kijk ik in de 2 meest bezorgde en droevige mannen gezichten die ik tot dan toe ooit heb gezien. De tranen stromen over het gezicht, van de altijd zo botte aardrijkskunde leraar. Dat kan niet goed zijn. Mijn economie leraar houdt het droog maar heeft het daar ook heel moeilijk mee. Hij lijkt zich te beter te kunnen beheersen. Nu sta ik op scherp.

Wat heeft er met mij te maken vraag ik geschrokken? En eindelijk zit ook ik rechtop. Het is stil, ijzig stil. Alle blikken in die kleine tent zijn op mij gericht. En ik weet van niets. Het voelt gek en heel erg ongemakkelijk.

Het gat in de kleine tent is net groot genoeg dat die twee koppies erdoor passen. Eigenlijk een heel gek gezicht. Als je deze 2 grapjurken zou kennen zou je denken dat ze een toneel stuk op voeren. Maar ze zijn Bloed Serieus!

Mijn economie leraar zegt: Sonja, het gaat over jouw vader. Boem. Mijn HART zit gelijk in mijn KEEL en slaat over van schrik. Daar is dat onheilspellende gevoel in mijn buik weer. Ik houd mijn adem in. Wat is er dan? vraag ik ongeduldig.

Stotterend zegt hij: Je vader heeft gisteravond een HARTAANVAL gehad op de TENNISBAAN. Dan is het stil. De mannen kijken mij vol medeleven en afwachtend aan. Mijn gedachten zeggen alleen maar: ok, nou dat kan. Dat is heftig dan moet ik NU meteen naar huis en naar het ZIEKENHUIS.

Ik begrijp er geen drol van. Ik zeg droog maar zeer besluitvaardig. Dan ga ik nu naar huis. In welk ziekenhuis ligt hij? Al vragend kijk ik beide leraren aan. Dan begint mijn aardrijkskunde leraar echt te brullen. Hij houdt het niet meer. Hortend en stotend vertelt hij: Sonja, ik durf het je niet te vertellen maar het moet, het moet. Je begrijpt het verkeerd. Hij kijkt nu de Economie leraar aan en die knikt.

Vragend kijk ik de mannen NU aan? Wat begrijp ik het verkeerd hoor ik mijzelf zeggen?

Jouw papa LEEFT NIET meer. Hij is plotseling OVERLEDEN. Gisteravond!

De ijskoude woorden dringen niet tot mij door. Natuurlijk geloof ik deze mannen niet. Mijn vader die mij gisteren nog 10 gulden vrolijk onder de toiletdeur doorschoof en mij enthousiast en vrolijk uitzwaaide zou nu opeens dood zijn. Pfff, die gasten zijn gek geworden. Maar opeens spookt dat ene zinnetje van mijn moeder door mijn hoofd: Papa voelt zich opeens vandaag niet zo lekker. Ik breng jou weg we laten hem nog even doorslapen. (Razend snel spoken de gedachten door mijn hoofd).

Dit kan toch niet echt WAAR zijn!? “MIJN VADER”!! ?

De leraren leggen het om de beurt uit. Jouw vader leeft niet meer Sonja. Hij stond te tennissen op de tennisbaan met jouw moeder toen het gebeurde. Ze waren te laat. Vooral die laatste zin galmt na in mijn hoofd. “Te laat” ?? Hoezo te Laat?

Het is zo ONWERKELIJK en deze boodschap kan ik maar niet binnenlaten en dus “geloven”. Ik duw de leraren opzij en begin te rennen. Zo in mijn nachtjapon. Ik schreeuw dat ik de boot op wil. Ik wil nog maar 1 ding. Naar huis en wel NU.

Ik schreeuw waarom heb je het mij gisteravond niet verteld? Dan was ik al thuis geweest. De leraar kijkt mij verdrietig aan en zegt: er was geen boot meer terug naar huis op dat tijdstip.

En jouw moeder wilde dat jij nog een nacht goed zou slapen omdat ze wist dat je “gek” zou worden als je dit slechte nieuws zou horen over jouw lieve Papa. Ik hoor hem niet eens meer. Want om 07.00 precies zit ik in mijn nachtjapon op de boot naar huis. Huilen lukt mij niet. Ik zit vast. Eerst ZIEN en dan GELOVEN. Mijn overleefstand neemt het over. Boos en machteloos voel ik mij.

En vanaf daar is mijn leven NOOIT maar dan ook NOOIT meer HETZELFDE.

Wat een “HORROR” SENARIO. ( Het gonst door opeens door mijn hoofd wat ik tegen de DJ zei. Ik ben hier morgenavond niet meer dan ben ik alweer Thuis. En dan zijn laatste plaatje opeens voor mij?

Thriller Night: Waren het dan allen voortekens?! Het spookt in mijn hoofd. Gek maakt het mij.

Eenmaal van de boot af staat daar mijn middelste broer met zijn vrouw. Hij weet zich totaal geen houding te geven en maakt grapjes over hoe ik eruit zie en mijn nachtjapon. Hé spook wat zie jij eruit, dat jij zo mee mocht op die boot. Hij probeert het luchtig te houden voor zichzelf en voor mij.

Ergens ben ik opgelucht want het lijkt net alsof het allemaal niet waar is. Net een grote boze droom. Maar vreemd voelt het wel, heel vreemd.

Ik ren in zijn armen. Maar hij weet totaal niet wat hij er mee aan moet. Zie je denk ik nog: het is heus niet waar allemaal. Ik heb gewoon slecht geslapen en wordt zo weer wakker. Mijn broer doet net of er niets aan de hand is. Dat voelt zo gek.

Na een lange rit waarin ik niet naar die WAARHEID durf te vragen en we het dus totaal niet over “onze” papa hebben maar meer over Terschelling en hoe ik het kamperen vind staan we opeens stil met de auto voor mijn huis. Opeens is dat rare gevoel er weer.

Ik zie tantes en nichten in zwart gekleed. Ze lijken in rep en roer. Het huis is vol mensen.

De rillingen lopen over mijn lijf. Kom, zegt mijn broer. Maar ik blijf zitten. Ik wil niet naar BINNEN want stel je voor dat het ECHT WAAR is. Wat dan?

Ik durf niet. Zo blijf ik nog zeker 45 minuten alleen in die auto zitten. En dan komt mijn moeder mij ophalen. Nuchter en Sterk. Ik begrijp er allemaal helemaal niets meer van. Zie je nou. Dit kan toch niet anders was ze toch wel aan het janken en schreeuwen. Als het écht waar zou zijn?!

Eenmaal binnen: is ons huis veranderd in een ware HORROR film. Iedereen gaat mij kussen en knuffelen en ze hangen om mijn nek. Jak. ! Wat is dit. Laat mij met rust. Dan werp ik een blik op de tafel waar ik een VOORBEELD ROUWKAART zie liggen. En op die kaart staat de naam van mijn VADER.

WILHELMUS ERASMUS de Heer ( roepnaam WIM). Zoon van, Partner van, Vader van……Dan dringt het pas echt tot mij door. Oh God, laat het NIET WAAR ZIJN! ……alsjeblieft.

Ik ren naar het toilet en sluit mijzelf op. Nooit maar dan ook nooit wil ik er meer van afkomen. Toe zeg dat het NIET WAAR is. !

Hoe kan dit ? Waarom? Waarom? Waarom? Mijn papa, God Waarom? Dit kan toch zeker niet waar zijn. Wat moeten wij zonder jouw vrolijke, rustige, blije, handige en zonnige karakter. Nooit meer die fietsbel als je thuiskomt. Ik probeer het mij voor te stellen dat hij er nooit meer zal zijn. Dat lukt niet.

De hel op aarde. Dat is wat is het is. En nooit maar dan ook nooit meer zal ik je meer zien of vasthouden. Ik wil en kan het maar niet bevatten. Het is ECHT afgelopen. Zomaar ineens. Zonder afscheid, Zonder dat ik nog kon zeggen God, man wat houd ik van jou. Je betekent de wereld voor mij. Ik wil je nog zoveel vragen en zeggen. Want om jou kan ik lachen. Jij bent mijn troost , mijn rots, mijn adviseur en motivator. Mijn, Mijn ALLES.

En Alles gaat gewoon DOOR. Alsof jij nooit echt hebt bestaan. Dat doet mij nog het meeste zeer. Mensen die lachen, die mij per ongeluk feliciteren in plaats van condoleren omdat ze zo zenuwachtig met zichzelf bezig zijn. Wat een Poppenkast. Ik haat het , ik haat het, ik haat het!

Waar ben je nou, Papa. Kom terugggg, kom terugggg!! Ik wil helemaal niet zonder Jou! Op het toilet barst ik in janken uit. Ik kan er niet meer tegen vechten. Het is de WAARHEID.

Zomaar is het klaar. Weg ben je. Na uren lang verstoppen weg van die keiharde werkelijk hoor ik daar opeens mijn moeder. Brood nuchter. Mijn moeder lijkt ook mijlen ver weg. Ook zij zit in de overleef stand. Regelen, Regelen. Bah, bah, Bah. Waarom moet dit zo. Waarom niet even SAMEN. O God, lieve Papa ik mis je zooo! Jij had het “anders” gedaan. Ik weet het zeker. Waar ben je nou?

Sonja, wil jij papa nog zien? Uhhh. Vraagt ze dat aan mij? Sorry lieverd, ik moet je dat NU vragen. Natuurlijk wil ik mijn vader zien. Alle dagen en nachten. Geef hem terugggg! Mijn moeder voelt zich ook zwaar ongemakkelijk met MIJN VERDRIET en dat van Haarzelf. Sterk zijn. Om mij af te leiden vertelt ze hoe alles is gebeurd.

Ze vertelt in het kort het verhaal. Hoe ze stonden te tennissen op baan 8. De baan achterin. We speelden een wedstijdje en je vader stond achter. Je kent je vader, dat vindt hij maar niets en ging grappen maken. Hij had net die avond daarvoor een petje van je broer gehad. Zo hoopte je vader dat hij mij kon afleiden om stiekem toch te winnen. Hij beloofde dat dit petje hem geluk zou brengen want deze had hij immers van zijn zoon gekregen. Wacht maar zij hij, ik sla bij de volgende service een ACE. Pas maar op.

Bij het opslaan van de bal sloeg hij de eerste bal in het net. Toen sloeg hij met zijn racket tegen zijn scheenbeen aan en bleef op zijn racket rusten op de grond. Ik had geen idee wat jou vader bij die opslag was overkomen – een hart aanval- natuurlijk dacht ik dat hij weer een grapje maakte omdat hij die eerste service in die bal in het net sloeg. Ik lachte nog. Maar je vader reageerde maar niet toen ik zijn naam riep: dat het nu wel weer leuk was geweest en dat hij gewoon verder moest spelen omdat hij toch niet van mij ging winnen. Na een paar minuten knalde het racket onder hem vandaan waar hij op steunde en zo viel je vader plat op zijn gezicht op het gravel.

Toen wist ik: dit is foute boel. Ik ben toen naar de overkant gerend en heb hem op zijn rug gelegd ik moest hem reanimeren. Ik heb gegild om hulp Sonja. Echt Waar. Ze voelt zich schuldig naar mij. Dat is wat ik voel. Dan zeg ik> Mam, Het is niet jouw schuld. Jij deed wat je moest doen en dat is knap.

En dan moet ook mijn moeder eindelijk huilen.

(Nou wil het toeval dat mijn moeder als secretaresse bij de Brandweer Amstelveen toen werkte en zij het jaar daarvoor een renanimatie cursus had gevolgd. Ik weet nog als ze dan thuis kwam dat mijn vader dan grapte: Nou jouw moeder hoeft mij nooit te redden want dan gaat het mis. Moet je kijken ze heeft een hele blauwe cirkel om haar lippen . Ze heeft die pop vacuüum gezogen. Mijn vader en ik hadden dan reuze LOL want mijn moeder wilde dan op ons oefenen.

Dan lagen mijn vader en ik in de kamer als willoze slachtoffers. Als mijn moeder dan bij mijn vader probeerde voor te doen wat ze had geleerd dan deed hij een hand voor zijn mond en zij oefen eerst maar op je dochter. J) Want ik ben bang dat ik stik. Als ik er nog aan denk hadden we dan pijn in ons buik van het lachen. Want mijn moeder deed het dan zo hardhandig en serieus dat je gewoon de rest van de week met een blauwe rand rond je mond moest lopen.

Hoe bizar dat je dan een jaar later : je eigen man dient te reanimeren. En hoe? Wat een Angst moet ze hebben gevoeld. En wat een nuchterheid. Gewoon doen wat je moet doen. Al had ze dat nog nooit in het écht gedaan. Maar nood breekt wetten. Wat moet ze allemaal wel niet hebben gedacht in die luttele seconden van zijn levensbedreiging. Haar grote liefde “in haar Handen”.

Ze kreeg hulp van een verpleegster die toevallig op de baan naast haar aan het tennissen waren. En GODDANK op mijn blote knieën dat MIJN VADER en HAAR MAN niet stierf onder haar handen.

Na lang reanimeren arriveerde de ambulance op baan 8. Ze namen het over en vertelden dat mijn moeder het prima had gedaan. Ze gaven mijn vader nu hartschokken met de Defibrilator. Maar niets mocht baten. Uiteindelijk hebben ze hem met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

Mijn mama mocht mee. Wat fijn voor haar. Achteraf zei ze: ik wist dat dit het EINDE zou zijn.

Zij ogen werden glazig en zijn ander zo warme handen en gezicht werden ijskoud, het “Leven “ verliet hem. Toch vochten de Ambulance Medewerkers voor zijn leven. En het ziekenhuis was gereed om mijn vader te ontvangen. Zover mocht het helaas niet komen. Vlak voordat ze bij het ziekenhuis aankwamen verliet mijn vaders Ziel, zijn lichaam. En kuste mijn moeder hem op zijn voorhoofd als blijk van afscheid. Ga maar, ik houd zielsveel van jou. Hij ging.

Na het verhaal van mijn moeder besluit dat ik dat het beter voor mij is dat ik mijn vader herinner zoals hij was. Het voelt goed zo. Mijn hart huilt ook voor mijn moeder. Achteraf blijkt het voor mij een goed besluit geweest te zijn. Altijd kan ik hem voor de geest halen op een positieve manier.

Ik wil hem herinneren, zwaaiend en vrolijk. Wat ben ik je dankbaar lieve Pap! Met vallen en opstaan maar ik ben er gekomen.

Wat gun ik ieder KIND een PAPA zoals Jij. Al was het maar voor EVEN.

Met liefde volg ik NU jouw VOORBEELD.

Als ik ieder Kind maar een klein beetje van jouw ZON & Liefde mag doorgeven dan EER & VIEREN WIJ jouw LEVEN!

You are MY Star in HEAVEN NOW.

Jouw (SON) FOREVER> liefs Sonja

BLOG: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer.

www.HART-VERBINDING.nl / www.FACETHETRUTH.nl