Komt een kleine jongen bij de Therapeut! (8 jaar).
Papa, Schreeuw niet zo!!
Mijn mobiel rinkelt. Ik neem op: Praktijk Face the Truth Amstelveen, met Sonja de Heer.
...
Ik krijg een man aan de lijn. Vader legt uit dat hij zich ernstig zorgen maakt over zijn zoon van 8 jaar.
.
Ik vraag vader waarom hij juist naar mij toe wilt komen? Vader zegt: ik heb gehoord en gelezen dat U goed met kinderen kan "praten" en dat U erg goed bent om “Probleem gedrag” kinderen te begrijpen en te vertalen naar Ouder(s).
Ze zeggen dat U het kind heel goed kan aanvoelen, wat er zich onbewust in mijn zoon afspeelt. Dat wil ik graag weten want we hebben al van alles geprobeerd.
Maar mijn zoon zit totaal op slot. Hij zegt niets. Hij huilt soms alleen maar als ik vraag waarom? komt er niets zinnigs uit .Het lijkt alsof hij dan wat gaat zeggen maar, nee hoor. Heb het gevoel dat hij dan van mij wegvlucht. En gauw naar zijn moeder rent.
Daarnaast komt mijn zoon niet goed mee op school. Hij loopt "achter". Hij is erg stil en introvert. Ik maak mij echt zorgen! Dat hij steeds meer gepest gaat worden als hij niet voor zichzelf opkomt. Ook zijn juffrouw beaamt dit.
Hij komt niet goed voor zichzelf op. Spreekt zichzelf niet uit wat hij voelt. Hij laat over hem heen lopen en ik probeer hem van alles te leren maar het komt er niet uit.
Ik heb hem ook naar Judo gestuurd maar dat vind hij maar niets. Toch moet hij van mij op vechten maar dat wilt hij niet. Dan gaat hij in een hoekje zitten heel stil en doet niet mee. Hij blokkeert en hij zegt dan niets meer. En komt ook niet mee in die lessen. Als ik dan vraag wat er is dan blijft hij stil en gaat hij gauw bij zijn moeder zitten. Dat irriteert mij. "Hij moet toch een beetje een vent worden" voordat hij straks naar de hogere school gaat. Ze pesten hem. Dat maakt mij boos.
Ja zeg ik, dat voel en hoor ik aan U. Een soort van machteloos gevoel is het niet? Ja, zegt vader precies. Zullen we dan maar een afspraak maken. Ja, zegt vader dat is goed.
Volgende week donderdag 10.00 tot 12.00.
Dat is prima zegt vader, mijn vrouw en zoon komen dan volgende week donderdag. (Van binnen moet ik al een beetje glimlachen.) Heel direct zeg ik hem> Nou dit is niet de bedoeling. Ik kan U zoon alleen maar helpen als U ook mee komt samen met U vrouw en uw zoon. Pas dan kan ik voelen wat er precies aan de hand is. Dat is belangrijk in dit proces, het intake gesprek.
Vader zegt: Hoezo!?: dit gaat toch niet over mij ? Ik heb het druk. Ja, dat begrijp ik zeg ik heel rustig. Maar ik help alleen kinderen als de Ouders zelf ook mee komen en tijd maken voor hun zoon om dit “probleem” gedrag te leren "begrijpen" en waar dit vandaan zou kunnen komen. Dit gedrag is namelijk niet zomaar ontstaan.
Het heeft een reden. En ik ga hier proberen die reden te vinden en te kijken wat er nu werkelijk aan de hand is in dit gezin. Dat kan alleen als U ook aanwezig bent. Een vader is heel belangrijk voor zijn zoon. Mmmm, moppelt de man.
Ik weet niet of mij dat gaat lukken, ik heb het veel te druk.
Dat is nu precies de reden van wat er zich hier afspeelt.
Hoe bedoelt U dat vraag vader? ( er zit een kleine irritatie in zijn stem).
Dat leg ik U uit als U allen hier bent. Ik ben resoluut. En zeg, denkt U er rustig over na en bel gerust terug wanneer het U wel lukt. Ik werk alleen op deze manier tenzij het niet anders kan. En daar bedoel ik mee als het kind nog maar 1 ouder heeft of gescheiden ouders. Maar dat is hier niet aan de orde
Als ik alleen het kind help en daarna terug plaats in het “oude” systeem dan wordt het probleem en dus het contrast des te groter voor het kind. Daarmee help ik het kind dus niet. Hier gaat het mij en U toch om? Ja, dat wel zegt vader.
Vader vindt mij bloed irritant. Ik hoor het aan zijn stem. Het is een “echt” mannetje.
Nou zegt hij , ik heb net 3 maanden een opleiding gevolgd voor Persoonlijke Ontwikkeling dus mij kunt U niet veel meer vertellen of leren want ik heb alle stappen goed doorlopen. Ik heb geen maskers meer zoals U zo mooi schrijft. Ik ben reeds ontmaskerd.
Denk eerder dat het aan mijn vrouw ligt die zit zo op slot vandaar. Was U vrouw dan niet mee? Nee die vond dat groep gedoe onzin. Die wilt liever individueel en daarom dacht ik dat zij beter met mijn zoon kon mee komen.
Ha, hij probeert het weer. Stil grijns ik. Manipulatie van het allerhoogste niveau. Een zeer groot “Ego” nog steeds na 3 maanden training? Maar ik zeg niets. Ik blijf stil.
De man is ook stil en zucht diep. Dan zeg ik met een rustige stem. U zoon heeft U nodig. Doe het dan voor hem. U belt nu toch ook. En opeens is daar een heel andere man aan de lijn. Tja, U heeft gelijk. Laat ik het voor hem doen. Ik hoef het immers niet voor mijzelf te doen :-)) Noteert u die afspraak maar voor donderdag. Tot dan.
Donderdag 12 febr
Hallo, welkom. Er staat een chagrijnig en bleek kind voor mijn gezicht als ik de deur openzwaai.
Hai, en jij bent? Dat zeg ik niet , zegt hij. Nou zeg ik: jij hebt niet zo’n goede bui. Volgens mij heb je geen “drol” zin in om hier te zijn.
Hij kijkt mij aan. Dat klopt ! Ik zeg dat begrijp ik hoor. Stom gedoe allemaal. Ik zeg loop maar door naar binnen.
Jij hoeft niets waar jij geen zin in hebt ok?
Hij kijkt mij "ongelovig" aan. Echt zegt hij? Ja, geef je jas maar & ga maar lekker bij de dieren zitten op de bank. Wil je iets drinken? Ja, limonade. Ok.
Direct voel ik dat deze jongen het nodig heeft om ruimte te krijgen en de kat eerst uit de boom te kijken. Ik wil hem graag een veilige en ongedwongen gevoel geven. Dat hij veilig is bij mij. ( Geen vragen vuur op hem en ook even geen indringende aandacht).
Zijn vader kijkt mij onderzoekend doch dringend aan. (alsof hij zou willen zeggen: wat zeg en doe jij nou? noem je dat nou professioneel). Ik zie het maar negeer het en ga verder met koffie en thee zetten.
Gaat U samen maar aan tafel zitten en laat hem maar lekker op de bank. Koffie? Ja, lekker zeggen beide ouders.
Ik zeg tegen de jongen, die een beetje onhandig bij de bank staat, doe lekker je schoenen uit en klim op de bank bij de dieren. Moeder is stil maar lacht vriendelijk. We hebben contact. Ze voelt dat ik haar man “aankan” met de liefde en waarheid die nodig is. Ze houdt zich stil en observeert mij goed.
Vader vindt het maar niets en wil dat zijn zoon aanschuift aan tafel na 15 min. Hij maant de jongen. Maar de jongen blijft zitten waar hij zit.
Ik zeg tegen vader: "laat hem maar even". Hij mag even wennen en gewoon zijn wie hij is en hoe hij zich voelt. Hij hoeft zich niet te “gedragen” hier. Anders kan ik niet voelen en zien wat er echt speelt en aan de hand is. Moeder zegt niets maar zucht opgelucht. Vader vind het niet prettig dat zijn zoon niet naar hem luistert en geeft hem een “boze blik”. Vader is gewend de touwtjes in handen te hebben maar hij voelt dat hij dat hier "die grip" niet heeft. Dit zint vader niets.
Ik vraag vader eerst naar de opleiding die hij onlangs heeft gedaan en geef hem een compliment. Wat geweldig dat jij als man en vader aan jezelf wilt werken. Vertel er eens iets over, wat heb je geleerd en gevoeld?
Als vader begint te vertellen houdt hij niet meer op. Boem: een schot in de roos. Het gaat niet meer over zijn zoon. “Maar eindelijk gaat het over hem”. ( Daarom wilde ik vader bij dit intake gesprek hebben).
Ik voel dat vader graag de aandacht heeft en erg graag op zijn praatstoel zit zonder enige rekening te houden met zijn vrouw en/ of zoon meer.
Zijn vrouw luistert. Hij praat zo snel dat hij struikelt en hij maakt zich heel groot naar mij & zijn vrouw, en klopt zichzelf, na mijn compliment nog 3 keer zelf op de borst. Het voelt of hij ook aan mij als therapeut iets wilt bewijzen. Boven mij uit wilt. Ik laat hem even lekker zijn gang gaan en stel af te toe vragen.
Dan begint hij zijn vrouw opeens af te kraken dat zij toch ook nodig eens iets aan haarzelf moet doen. Dat zij nu aan de beurt is en dat hij andere vrouwen in de groep zag groeien. Hij spreekt vol bewondering over de "andere vrouwen". Ik vraag door en door en door. Ik kom veel aan de weet over deze man. Het lijkt hem niet veel uit te maken dat zijn vrouw steeds stiller wordt en in elkaar krimpt.Ik voel de pijn/steek in het hart van moeder. Vader gaat maar door.
Zijn zoon kijkt mij aan vanuit de bank. Zijn ouders zitten met de rug naar hem toe. Maar ik kijk hem aan. En ik voel : "dit is wat er is"Sonja, let op nu: zonder woorden begrijp ik de : liefdevolle boodschap van dit kind voor zijn vader en moeder.
Ik laat niets merken: geef hem een knipoog en laat hem lekker verder spelen en knuffelen met de dieren.
Hij hoort alles en dat is ook mijn bedoeling, zodat hij gaat horen dat grote mensen ook onzeker en bang zijn en dus ook heel gewoon mens, net als hij!
Na 30 minuten naar vader te hebben geluisterd, verleg ik de aandacht naar moeder, zijn vrouw. Is er een positieve verandering merkbaar voor jou, vraag ik?. Nou , nee zegt moeder. Hij praat nu nog meer alsof hij alles al weet en beter weet. Daarnaast voel ik mij steeds kleiner en dommer worden. Ik kom er niet tussen. Hij maakt mijn zinnen af. Het gaat al maanden over die opleiding en hoe geweldig andere vrouwen zijn.
Maar het gaat al helemaal niet meer over "ons" en "ons gezin". Het gaat alleen maar over hem. Het heeft mijn man alleen maar ongeduldiger gemaakt en nog sterker in praten.
Ok zeg ik. Dus geen positieve veranderingen voor jou of je zoon merkbaar?
Nee, niet wat ik had gehoopt voor hem en ons. Wat had je dan gehoopt? Nou dat hij meer innerlijke rust zou vinden en niet zo ongeduldig meer zou zijn en niet zo betweterig en boos op mij en op onze zoon.
Maar het is alleen erger geworden. Dit heb ik hem ook gezegd. Maar hij vindt dit onzin. Dan had ik maar mee moeten gaan zegt hij. Ik blijf achter volgens hem. Maar het maakt mij alleen maar onzeker mijn man maakt nu afspraakjes met "andere vrouwen" van die opleiding omdat hij zo goed met ze kan praten?
Dat maakt mij nog onzekerder. In de opleiding hebben ze hem vertelt dat je je vrij moet voelen en gedragen en hij heeft dat opgepakt om lekker vrij met andere vrouwen af te spreken en dan moet ik al die verhalen 's avonds aanhoren.
Dan sluit ik mij af. Want het doet mij pijn en maakt mij bang. Dan denk ik wat voor opleiding is dat? ( of heeft mijn man hun verhaal lekker op zijn eigen manier uitgelegd) ?
WE komen niet dichter naar elkaar toe en hij is helemaal niet open naar mij. Lijkt wel of we nog verder bij elkaar vandaan zijn. Het zijn alleen maar verhalen maar ik voel helemaal geen zachtheid of opening en verbinding in ons gezin.
Terwijl dit toch jouw doel was? Nu kijkt ze haar man, onzeker en bang aan.
Haar ogen slaat ze direct neer op de tafel. ( schaamte en angst voor zijn reactie).
Daar voel ik iets. Ik vraag aan vader: wat wilde je daar leren?
Nou mijzelf vooral mogen voelen en openen. Dit lukte mij door andere mensen. Ik kon mij zelfs overgeven aan een ander vrouw die mij dan vasthield.
Oh mooi wat fijn voor jou. Wat deed dat met jou? Nou dat voelde goed. Ik voel mij nu veel "vrijer". Alsof zij mij begreep zonder woorden. Ik ontving zoveel warmte en liefde daar van verschillende vrouwen. Ik vraag: en waren er ook nog andere mannen? Nou nee, niet echt veel. Een stuk of 3.
Merendeel waren vrouwen. Er is mij gezegd om mij vooral met vrouwen te "verbinden" zonder schaamte. En dat doe ik nu ook en dat geeft mij een erg sterk gevoel. Dat ik er mag "Zijn.
Ik vraag< "Had je dan het gevoel dat dit niet mocht thuis bij jouw vrouw en zoon"? De man denkt na, Uh nou ja best wel. Ze is zo introvert en stil! Geen lol mee te beleven. Altijd maar met mijn Zoon bezig. nooit met mij!
Ik vraag heel subtiel: en heb je je ook overgegeven aan mannen daar? Hij kijkt mij bijna “vies “aan . Nee, tuurlijk niet zegt hij. Geef mij maar vrouwen. Aha zeg ik.
Ja, ik weet hoor dat mijn vrouw het niet leuk vindt. Maar daar heb ik maling aan. Ze wilde zelf niet mee naar de opleiding. En nu straf je haar zeg ik ? Zo voelt het zegt zijn vrouw.
Ik verleg de aandacht naar moeder en vraag haar hoe voelt dit als je man dit zegt? Ze kijkt mij verlegen aan en zegt, nou niet echt leuk. Hij opent zich misschien wel naar andere mensen en vooral naar andere vrouwen toe maar naar mij toe zeker niet.
Hij is er zo vol van dat hij "zichzelf juist steeds groter maakt" en ik kom er niet meer tussen. Het maakt mij moe en verdrietig en heel onzeker. Alsof ik helemaal niets meer goed doe. Dat begrijp ik zeg ik: Maar waarom ging U niet mee?
Nou zegt ze, ik wilde liever in relatie therapie waar het om ons draait en niet ook om alle anderen. Ik ben zo gevoelig dat ik mij telkens verlies in andermans problemen en verhalen. Dit heb ik gezegd maar mijn man vindt dat “grote onzin”. En zo kom ik nooit bij mijn eigen gevoel. Ik vind het lastig om er woorden aan te geven. Nou dat is ook lastig zeg ik als je zo gevoelig bent. Zeker als je partner heel goed kan praten.
En wie in dit gezin vind dat ook lastig?
En dan gebeurd het meest geweldige wonder wat je je maar kunt voorstellen: het kleine joch heeft alles gehoord en mij geobserveerd. En uit de hoek van de bank zegt hij: “ik mevrouw”. Ik kijk hem aan met zoveel liefde. Wow, zeg ik. Ja, wat goed van jou dat je dit durft te zeggen en herkent. Wil je er nu misschien wel bij komen zitten?
Want het gaat dus niet alleen maar over jou maar ook over jouw papa en mama. Vandaar dat ik jullie allemaal samen heb laten komen. En nu hoop ik dat jij mij ook wilt vertellen wat jij voelt en vindt van alles. Dat vind ik belangrijk. Dan krijgt iedereen een kans om zijn/haar stem te laten horen.
Hij twijfelt en kijkt direct naar zijn vader. Maar zijn vader houd dit keer wijselijk zijn mond. Ok ,zegt de jongen. Ik kom. En hij schuift bij ons aan.
Hij zit rechts naar zijn vader. Moeder zit links van vader. Ik doe dit expres. Ik wil dat de jongen zijn eigen kracht en Angst gaat voelen en overwinnen alleen zo naast zijn vader. Hij kijkt mij aan en ik zeg: nou wij luisteren naar jou nu. ( ik zit schuin aan de overkant van de tafel tegenover moeder.)
Hij is stil en kijkt nogmaals zijn vader aan en zoekt bevestiging. Deze krijgt hij niet van hem. Maar wel van mij.
Ik geef hem een bemoedigend knikje.
Papa en Mama zijn al geweest dat heb jij gehoord. Nu ben jij aan de beurt. De grote lieverd zoekt en zoekt naar de juiste woorden en ik voel zijn angst steeds groter worden zo naast zijn vader aan tafel. Koud krijg ik het. Overal kippenvel. Hij blokkeert en vader begint ongeduldig op zijn stoel te schuiven en kijkt voortdurend met een strenge blik opzij.
Vader kijkt eens naar de klok achter mij en naar mij. Alsof hij zeggen wilt: nou schiet eens op. Ik heb wel meer te doen. Ik kijk hem strak aan. En in de stilte communiceer ik : Heb het lef om dit hardop te zeggen. Want in die stilte gebeurd er van alles. De stilte is mijn grootste kracht. Ik geef "de dappere jongen" alle ruimte.
.
Als ik naar het onzekere wijze mannetje kijk zeg ik: je zoekt naar de juiste woorden he? Hij zegt , ja hoe weet je dat? Dat zie ik aan je. Je denkt veel na om de goede woorden te kiezen maar nu zit je in je hoofd en dan kan ik je hart niet meer voelen. Klopt het dat je bang bent om fouten te maken en verkeerde dingen te zeggen? Ben je bang voor onze reacties op wat jij zegt?
Hij kijkt mij aan en zegt dan vlug: ik moet plassen waar is dat?
Het wordt te heet onder zijn voeten. Ik moet lachen, maar dan schiet vader uit zijn slof. Daar moet je niet om lachen! Dit doet hij nu altijd. Hij wil er weer onderuit komen! En vlucht naar het toilet. Ik kijk vader aan en zeg: waar ken ik dat van? Die uitvluchten en excuses zoeken.(aan de telefoon). En geef hem en moeder een knipoog. Ik loop met de jongen mee naar het toilet. Ik geef vader de kans niet om verder te spreken.
Ik pak de kleine jongen losjes bij zijn schouder en ik zeg : dat doe ik nou ook altijd net als jij. Op het toilet krijg ik altijd de beste woorden en ideeën.
En opeens is daar het ijs gebroken. Hij lacht voluit. De spanning glijdt van zijn jonge schouders. Kijk maar eens even goed rond op mijn toilet en alle foto’s van die kinderen. Zij gingen jou allemaal voor en waren dapper. Ik weet dat jij heel dapper bent maar je hebt een steuntje nodig.
Als je terug komt zeg je gewoon gelijk wat jij voelt en denkt ok. Hij kijkt mij aan en het lijkt alsof hij zeggen wilt. Ok maar je moet mij helpen. Ik open de kast en gooi spontaan een nieuwe toilet rol naar hem toe. Hier vangen roep ik, en hij vangt. Nou, zeg ik . Weer een talent. Het voelt goed.
Het duurt even voordat hij van het toilet is. Ik maan vader ondertussen tot rust en vertel hem dat deze jongen ruimte nodig heeft om te mogen spreken. Zijn moeder beaamt dat.
Dat vader zijn zinnen niet moet afmaken maar geduld mag leren hebben. Anders voelt de jongen zich klein en gaat hij ons helemaal niets vertellen uit angst voor jouw reactie. Hoezo zegt vader? Ik heb nu wel lang genoeg gewacht.
Het moet maar eens afgelopen zijn dat hij bepaalt wanneer hij praat en wanneer niet. ( ik merk dat vader het niet leuk vindt als zijn zoon teveel aandacht en tijd krijgt, ondanks dat vader net zelf meer dan 30 minuten heeft gesproken.).
Aha weer een pijnpunt. Ik vraag kun jij praten over jouw gevoel op commando? Hoe was dat in de opleiding? Of ging je dat daar juist ook leren? Boem die is raak zie ik aan vader.
Jouw zoon heeft die opleiding nog niet gehad. Praten over je gevoel en ergens woorden aan geven is lastig. Zeker als je zo jong bent. Dat moet jij toch weten nu na 3 maanden? Heb wat meer geduld met hem. Ook jouw zoon mag nu eens even 30 minuten aandacht als hij terugkomt. Die heb jij net toch ook gekregen?
Opeens borrelt er in mij op. Vraag naar de vader van vader. Dat doe ik.
Hoe ging dat eigenlijk vroeger bij jou thuis? Vader is stil. Juist daarom. Ik werd ook gepest en ik weet hoe dat voelt. En wat had je toen nodig vroeg ik? Nou dat mijn vader echt naar mij luisterde en mij serieus nam. Maar hij was altijd druk en had geen tijd voor mij. En hoe reageerde jouw vader ? Nou boos. Dan moest ik huilen. Ik moest een vent zijn. Aha zeg ik. Maar wat had je nou echt nodig van je papa? De vader kijkt mij onderzoekend aan. Dat weet ik eigenlijk niet. Gewoon een luisterend oor denk ik, begrip. ?
Ok, misschien gaat jouw zoon daar antwoord op geven. Hoe bedoel je zegt hij? Nou dat merk je zo wel. Nou zegt vader je bent wel erg overtuigd dat mijn zoon gaat praten. Ja, zeg ik . Ik voel dat hij dat gaat doen als hij terug komt.
Ik hoop het zegt zijn moeder. Ik vraag bewust moeder niet verder uit want ik wil dat vader het van zijn zoon hoort. Dan zal het kwartje vallen wat er werkelijk speelt op onbewust niveau. Niemand doet dit express. Alleen zijn zoon heeft het antwoord/ de oplossing.
De jongen komt terug van het toilet en gaat krachtig naast zijn vader zitten. Ik vraag nogmaals.
Jouw ouders zeggen dat je gepest wordt op school en dat je het maar lastig vind om jezelf te verdedigen en uit te spreken? Is dat waar? Hij kijkt mij aan, met heel mijn energie geef ik hem de kracht om dapper te zijn. Ik zeg jij mag nu eens jouw waarheid zeggen. Ik heb alle tijd en ik luister.
Ja, dat is wel waar soms. En hoe vind je dat zelf? Nou niet leuk. Maar ik heb het ook leuk op school hoor. Klopt het dat je moeite hebt met volgen van de les? Dan zegt de jongen iets wat mij raakt: Het gaat mij soms veel te snel. Dan kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Want in mijn hoofd zit het dan gewoon vol. En dan raak ik de draad kwijt. Dat irriteert de juf.
Dan zegt ze dat ik “langzaam” ben en dat ze zich zorgen maakt. Ze vraagt helemaal niet hoe dat komt? Ze denkt dat ik het " Express" doe en dat ik dan weg droom en niet naar haar luister. Dan wordt ze boos op mij. Net als mijn vader. Ze weten helemaal niet wat er echt aan de hand is.
Dan zeg ik: nee, dat klopt. Dat kan ook niet als jij het ze nu niet eens haarfijn gaat vertellen wat jou werkelijk dwars zit en wat er aan de hand is met jou. ?
"dat is ook waar "zegt de jongen. ( bijzonder hoe eerlijk deze kinderen zijn als jij eerlijk en authentiek bent met hun). Ze begrijpen het gewoon.
De jongen denkt lange tijd na, en kijkt dan zijn vader weer aan. ( hij zit nog steeds rechts van zijn vader). Het volgende valt mij op: de jongen is bang van zijn vader. Ik benoem wat ik zie. Ik vraag: ben je een beetje bang van je vader? De jongen kijkt mij “betrapt” aan. En kijkt dan gauw naar de tafel voor zich. Het mooie gebeurd. Vader geeft antwoord: natuurlijk is mijn zoon niet bang voor mij. Hoe kom je daar bij. Ik probeer hem juist te helpen.
Ik voel de jongen "in elkaar krimpen". En geef hem de ruimte maar dan zeg ik, voelt het ook zo voor jou dat papa jou wilt helpen? Ik vraag het nogmaals: de jongen blijft stil, de schouders worden opgetrokken en hij zegt na 5 minuten stilte, " Ik weet het niet". Ik zeg: je weet het best dat voel ik maar je durft niet want ik zie je naar jouw vader kijken. ( heel bewust benoem ik wat ik zie).
De jongen loopt van tafel en gaat naar zijn moeder toe en hangen. Vader zegt : kijk nu doet hij het weer. Als hij het niet weet , of geen antwoord wilt geven dan gaat hij zich "verstoppen" achter zijn moeder. “watje” . Vader begint een beetje smalend te lachen. Ik zeg tegen de jongen weet je wat ik voel? '
Nou zegt hij: dat jij dit echt wel zelf kan vertellen. En dat jij dit ook graag wilt.
Maar dat jij naar de juiste woorden zoekt omdat je bang bent dat jouw papa boos op je wordt en jou zal straffen. Jij bent zo gevoelig dat je hem niet wilt kwetsen. Maar , en ik kijk zijn papa en mama aan. Zij beloven dat ze niet boos op jou zullen worden. Ik kijk vader aan en deze zegt: Nee, je mag alles zeggen. Daarom zijn we hier juist. We willen je echt helpen. We zullen je niet straffen. Dan zeg ik erachter aan en anders bel je mij. Ik knipoog naar hem.'
DE jongen heeft een dolletje soms nodig. Wat losser. Het is allemaal veel te serieus, te zwaar. Ik pak een van de honden beet en zeg: vertel het maar tegen hem! Heb ik al gedaan zegt de slimmerd. Nou doe nog maar een keer maar dan hardop graag. Nu heeft hij mij in de tang. Leuk! ( hij heeft gevoel voor humor).
Zie je nou zei ik: Als jij "niets zegt" kunnen we ook "niets veranderen" of leren van jou?!
Ik weet dat jij heel veel wijsheid en waarheid in jezelf hebt zitten. Maar doordat je zo goed en lang nadenkt over wat je nu precies wilt zeggen en jouw woorden zorgvuldig kiest maken mensen op school en thuis en in de klas jouw zinnen af. De lieve schat kijkt mij aan. Boem. Ja, dat is zo zegt hij. Komt dat daardoor?
Ja, zeg ik. Je mag wat directer en eerlijker worden. Gewoon boem zeggen wat je voelt. Dat is veel duidelijker. Probeer maar.
Ja, want het is vaak helemaal niet wat ik bedoel of wil zeggen, zegt de jongen.
Maar dan denk ik “Laat maar”. Je wilt toch niet luisteren naar wat ik bedoel, je begrijpt mij toch niet.
Ik zeg: dat is nou precies wat jij mag leren. “Laat je stem maar horen, jij krijgt nu alle ruimte en aandacht van mij. Jij bent belangrijk voor ons. En als jij niet vertelt wat jij voelt hoe moeten wij dan iets van jou leren en hoe kunnen wij jou dan begrijpen.
Dat is slim zegt hij. Ja dat is eigenlijk best gek wat ik dan zelf denk en doe. Ja, zeg ik. Zo begrijpt nooit iemand jou. alleen de hond.
Ok zullen we het opnieuw proberen. Hij gaat weer op zijn plek zitten. Moeder vind het allemaal zielig voor haar zoon. Ze begint met haar betutteling. Is het niet een beetje veel voor hem Sonja. Misschien moet hij even rusten.
Ik vraag haar om vertrouwen in haar wijze en gevoelige zoon te hebben. Hem een stem te geven en niet voor hem te spreken en of hem zielig te vinden. Jouw zoon is super sterk en super slim. Meer dan wij allemaal bij elkaar.
Dat geeft de kleine man kracht. Ik zie het aan hem en ik voel het. Goedzo!
Dit is zijn moment: Ik zet nog wat limonade voor hem neer.
Hij ontspant zich. Nogmaals stel ik hem de vraag: wil je het vertellen wat je dwars zit? Waar ben jij zo verdrietig van?
Hij kijkt mij aan met vochtige ogen en ziet mijn tranen die ik voor hem voel en laat zien.
En dan opeens begint hij te vertellen. Recht uit zijn oprecht gevoelige hart.
Ja, ik ben heel bang voor mijn vader. Hij maakt mijn zinnen af en is heel vaak druk en ongeduldig. Als ik iets wil vertellen dan weet hij het altijd beter en gaat hij zijn verhaal vertellen. Hij luistert niet naar mij.
Hij wordt boos op mij en dat maakt mij bang. Als ik iets niet snel genoeg kan uitleggen dan gaat hij "bulderen". De jongen kijkt mij, de hele tijd, strak aan. Hij zegt, ik voel mij dan zo onzeker & klein.
Maar ik kan niet tegen hem op. Net als mijn moeder.
En opeens begint hij hartverscheurend aan de keukentafel te huilen. Vader doet niets. Moeder wil opspringen en ik maan haar vooral nu te blijven zitten waar ze zit. Dit gaat over vader en zoon. ( en natuurlijk indirect wat moeder hier zelf te leren heeft). Ze mag de pijn in haar zoon gewoon "zien".
De jongen durft ook nu niet naar zijn vader te kijken. Ik vraag aan vader: wat doet dit nu met jou? Als je eigen zoon dit zegt en zo hartverscheurend moet huilen. De jongen snikt door. Zijn vader is stil en kijkt beteuterd.
Het raakt hem dat zie ik.
Ik weet het niet, zegt vader. Wat er nu van mij verwacht wordt? Ja, ik ben ongeduldig en ja, ik maak zijn zinnen af omdat het altijd zo lang duurt. Omdat hij toch niet praat.
Maar dat hij dus bang van mij is had ik nooit gedacht. Dat vind ik heel erg. Ik wil hem juist "helpen". Zo voelt dat dus blijkbaar niet voor hem zeg ik.
Ik vraag aan vader: wie maakte jou vroeger bang en klein? Zijn vader buigt zijn hoofd naar de tafel.
Ja, mijn vader. Opeens kijkt de kleine jongen zijn vader aan en begint nog harder te huilen. En kijkt zijn vader aan. Zijn vader kijkt hem aan en begint tegen de kleine jongen te “praten”. Met troostende woorden. Hij zegt je hoeft niet zo verdrietig te zijn. Ondertussen slikt vader zijn eigen verdriet en kwetsbaarheid weg.( maar de jongen is wel verdrietig).
Het valt mij op: dat vader zijn zoon niet pakt, niet troost niet omhelst. Ik benoem het. Dan vraag ik aan vader, wat had je vroeger nou zelf zo nodig? “praten” of om geknuffeld te worden en je vader "te voelen", de liefde, de troost, je begrepen “voelen”. Veilig.
Vader blokkeert aan alle kanten als ik dat zeg. Moeder geeft mij een knipoog.
Vader zegt: nou ik weet niet hoe dat moet hoor dat is mij nooit geleerd. Ik zeg: Ben je zelf misschien bang? Dan wordt vader boos. En begint zijn stem te verheffen. Maar ik zit aan de andere kant van de tafel. En heel rustig zeg ik : wat maakt je nu zo boos. ?
Dat jij dat durft te zeggen. Ik ben een sterke vent en ik ben helemaal niet bang. En dan zeg ik: wat is er zo erg aan bang zijn? Waarom maakt jou dat boos? Vind je je zelf dan zwak en een “watje”. ?
Dat is nu precies wat jouw prachtige zoon je laat zien: ik ben klein en het maakt mij bang als mensen zo tegen mij schreeuwen en boos doen, het maakt mij van binnen onzeker en onmachtig. Het voelt alsof ik er niet tegenop kan. Alsof mensen boven mij proberen te staan met macht. De jongen mist liefde, warmte en zachtheid. Net als jij vroeger.
Jouw vader deed dit vroeger ook bij jou. Je wilt je "niet laten kennen", je wilt "boven" hem staan zoals jouw vader ook deed. Altijd maar sterk moeten zijn.
Vanuit je eigen Angst om kwetsbaar te zijn nu naar je zoon toe. Dat jij je soms ook machteloos en eenzaam, alleen voelt.
Vader blokkeert volledig opeens heeft hij 'even geen woorden meer". Hij voelt en voelt wat ik bedoel. Ik neem hem aan de rode draad mee naar zijn eigen levensverhaal.
En nu vader zijn eigen blokkade bewust wordt en zichtbaar maakt hoeft de kleine jongen het niet meer te dragen. Ik zeg tegen de kleine jongen en wat zou jij nu doen als papa jouw zoon was?
De kleine jongen die alles heeft gehoord over de jeugd van zijn vader nu, omhelst zijn vader. Twee armpjes om vader heen. Vader voelt zich ongemakkelijk hierbij. En slaat zijn zoon, als een koe op zijn rug. Onhandig en ongemakkelijk in deze omhelzing. Want ik voel dat de tranen boven komen bij vader nu. De verdediging zakt en zijn mooie kwetsbare hart opent zich, heel even.
Door zijn prachtige zoon.
Mooi en erg ontroerend. Als ik naar de kleine jongen kijk doet hij al het werk met heel zijn hart. Hij houdt zijn vader stevig vast en vader klopt zijn zoon op de rug. Heel apart om te zien.
Hij gaat terug zitten op zijn stoel en legt zijn voetjes op de schoot van zijn vader.
Zijn vader pakt zijn voeten. En begint onrustig en heel ongemakkelijk heen en weer te wrijven over zijn voetjes. Vader schaamt zich en kijkt mij aan maar durft niet naar zijn zoon te kijken. Moeder en ik kijken toe en zijn heel stil.
En dan zegt de jongen: pak ze maar gewoon alleen vast. Dat is voldoende. Wel heb je ooit.!!
Dan begint zijn vader te snikken. En alle machteloosheid glijdt van hem af. En opeens beginnen we allemaal te lachen als vader zegt: en nu ik: mag ik nu mijn voeten op jouw schoot doen. Er ontstaat een vader –zoon spel van liefde en stoeien. Ze lachen en kriebelen en kietelen om de beurt. Het ijs is gebroken. Daar is die gelijkwaardigheid. Het kind in vader is los. ( zomaar opeens boem).
De harde blik op vader zijn gezicht verandert in een heel erg gelukkige man.
Hij straalt van top tot teen. En ook vader heeft zijn HUMOR terug. Losser.
Het is wonderlijk wat er zomaar mag gebeuren.
Opeens ziet vader dat de onzekerheid en angst van zijn kind, de angst en onzekerheid van hem zelf zijn, en dat hij daarom altijd zichzelf zo overschreeuwt, snel boos en ongeduldig is. Vader wilde zich groter maken om zijn onzekerheid te verbergen voor zijn eigen zoon & vrouw en medemens. Niemand mocht meer dichtbij komen. Maar zijn zoon heeft het patroon doorbroken.
De zoon maakt duidelijk dat de vader zijn snelle praatjes en verhalen wat meer mag inslikken en dus wat introverter mag worden zodat zijn zoon en vrouw de ruimte en aandacht krijgen om wat meer te gaan spreken over hun gevoel. En vader wat meer mag gaan luisteren naar zijn gevoel. Zich mag laten “raken” en weer aangeraakt worden en vooral zijn eigen zoon en vrouw mag aanraken met zijn hele hart. Niet met zijn “woorden en praatjes” van controle en stoer doen maar daden.
Als de sessie over is: zegt de kleine jongen: mag ik jou knuffelen Sonja ? Oh, graag zeg ik.
Hij omhelst mij met zoveel liefde. Dat ik er ook echt van geniet.
Je hebt mij écht goed geholpen! Daar ben ik blij om zeg ik en hou hem stevig vast. Dit prachtige kind voelt ook aan wat ik nodig heb. Hoe bijzonder is dat! De bevestiging en terugkoppeling van een jongen van 8 jaar. Hoe wijs en hoe liefdevol. Hij voelt dat het voor mij ook niet altijd even makkelijk is om op het scherpst van de snede proberen een opening te vinden tussen ouder(s) & kind(eren).
Hoe "puur" is dit kind. Wat ben ik trots ! Ik wist dat jij dit kon. En ik knuffel hem. We houden elkaar stevig vast. Nu voel ik zijn kracht en dat zeg ik hem ook. Dit is jouw kracht. Jezelf durven uitspreken vanuit je echte hart. Jij helpt mij nu ook weet je dat. Juist door dit tegen mij te zeggen. Dat heb ik ook nodig hoor als therapeut en als mens! dankjewel. Het joch , glimt van trots! En kijkt zijn ouders aan.
Niet meer bang zijn voor die “praatjes makers” hoor. Ook die jongens op school die jou pesten zijn : praatjes makers. En we moeten allemaal lachen. Nu begrijp ik wat ik moet doen zegt de jongen: ook op school. Maar je moet mij nog wel leren hoe ik dat het beste kan doen als jij er niet bij bent.
Moeder is zo vertederd en trots dat ze zegt, nou dat zou ik ook wel willen leren. Ze geeft hem een compliment. Ik zeg haar vraag of je zoon jou dit wilt leren. Met heel je hart spreken en met je gevoel dus. Ja, zegt vader tegen zijn vrouw. Er is werk aan de winkel voor jou. En opeens is daar de geweldige kracht van moeder: ze grijpt haar kans en volgt het voorbeeld van haar zoon. Wow.
Moeder zegt opeens: nou ik weet niet wat jij in die 3 maanden persoonlijke ontwikkeling groep hebt gedaan voor zoveel geld? Die bla bla die laten we achter ons. We gaan nu voor het echte werk.
Na 1 sessie is mij meer duidelijk geworden over jou, mij en onze zoon dan ik voor mogelijk kon houden. Dit geeft mij ook echt heel veel inzicht in onze relatie. Ik had altijd het gevoel dat ik maar tegen mijn man op moest kijken omdat hij mij jaloers maakte met anderen vrouwen. Ik voelde mij nooit “goed genoeg”.
Maar nu begrijp ik gewoon dat hij eigenlijk de liefde van zijn vader en dus van een man zocht /zoekt en nodig heeft en dat ik niet zo bang hoef te zijn. Maar dat mijn eigen bazige dominante & ongeduldige man dus ook gewoon onzeker is en kwetsbaar. Net als ik. En nu begrijp ik ook beter wat ik anders kan doen in deze relatie. Dat mag leren wat ik zelf ook te bieden heb. In plaats van af te wachten of ik wel goed genoeg ben volgens mijn man.
Ook ik had angst voor mijn man. Mijn zoon lijkt op mij. Maar hij heeft zich nu uitgesproken en ik durfde dat ook niet echt. Wilde zelf ook de harmonie bewaren altijd. Maar nu zie ik dat ook ik dapper moet zijn en mijn eigen ruimte mag en moet gaan innemen in deze relatie en dat mijn gevoel er ook toe doet. En dat ik mijzelf niet met anderen vrouwen hoef te vergelijken en angst hoef te hebben. Het is eigenlijk de angst van mijn man die ik overneem. Daardoor verlies ik mijn kracht, door al die verhalen van hem.
Maar eigenlijk heeft mijn man dan juist mijn knuffels nodig en dat ik zelf durf te zeggen dat ik bang voor hem was en zijn grote mond. Maar eigenlijk is hij zelf ook bang. En omdat ik steeds stiller werd door mijn angst, ging hij steeds meer schreeuwen. Ik mag ook leren voor mijzelf op te komen.
En opeens knuffelt ze haar man. En staat daar gewoon een heel andere vrouw. En jawel vaders is: stil en lacht naar mij. Daarom ben ik naar jou toegekomen zegt hij met een trotse blik. Dit is wat ik miste. Alleen dacht ik dat ik dat op mijn manier juist zou bereiken om te laten zien aan mijn vrouw dat ik een “echte man” ben. Nu begrijp ik mijn vader ook veel beter. Hij had dus ook angst voor zijn eigen gevoelens. Ik glimlach naar hem. Hoe bijzonder als mensen opeens het hele plaatje gaan zien en begrijpen en zelf tot inzicht komen waar ze steken hebben laten vallen en zelf mogen veranderen in relatie tot de ander.
Vader geeft mij een dikke knuffel, hij zei ik wist dat ik bij jou moest zijn. Inderdaad moest ik er vandaag bij zijn. Anders had ik het niet geloofd.
Had mij een hoop geld bespaard als ik gelijk hier naartoe was gekomen. Ik zeg: voor alles is een juiste tijd en plaats. Blij dat je nu jouw muur kon laten zakken en was dat andere nodig om dit aan te kunnen. Niets is voor niets.
Een goede relatie begint immers altijd bij jezelf. ) Het één heeft het ander uitgelokt. En met jouw krachtige intuitie kwam je uiteindelijk toch zelf bij mij terecht.
We maken daarna voor alle drie een nieuwe afspraak. Dankbaar voor zoveel vertrouwen. Ik zeg: (S) AMEN!
I believe the Children are our Future
Teach them well, and led them LEAD the Way!
Liefs Sonja
Kindertolk, Relatie & Gezinstherapeut Sonja de Heer
Praktijk Face the Truth Amstelveen.
Kommentare